Νοσοκόμος Poem by Konstantinos Arvanitis

Όταν όλοι όσοι σε αγαπούν έχουνε πλέον φύγει,
και το χέρι του πόνου σα μέγγενη πικρά σε τυλίγει.
Όταν όλο σου το θάρρος μοιάζει κάπου να έχει χαθεί,
και το πουλί της ελπίδας, σ' ένα γιατρό έχει αφεθεί.
Τότε, μαζί μου είναι κομμάτι εύκολο να θυμώσεις,
σαν καταφθάνω αγέρωχη με των φαρμάκων τις δόσεις.

Ωστόσο, δεν πρέπει να με μισείς ή να μ' απεχθάνεσαι.
Γιατί, κι αν δεν το δείχνω, ξέρω ακριβώς τι αισθάνεσαι.
Μολονότι δεν είμαι ταγμένη ανθρώπων να σώζω ζωές,
αγωνίζομαι να διώξω απ' την ψυχή σου τις γκρίζες σκιές.
Πικρά λόγια κι αν φύγουν απ' τα πανιασμένα σου χείλη,
άλλο, για μένα, δεν είναι, απ' της υπομονή μου τη σμίλη.

Κάθε παράπονο στο μαντήλι της συμπάθειας θα δέσω
και το φόβο που σε κατατρώει θα πασχίσω ν' αφαιρέσω.
Δεν μου δόθηκε να σου γράφω φάρμακα με συνταγή,
μα η φροντίδα έχει και κάποια άλλη πτυχή, τη στοργή.
Περηφάνια μου είν' τον αδύναμο τρυφερά να υπηρετώ,
μέσα από εμπόδια, με αγάπη κρυφή και βαθύ σεβασμό.

Στέκομαι πάνω σου, στο κορμί σου να στάξω την άνεση,
που η άτιμη αρρώστια σ' άρπαξε χωρίς συγκατάνευση.
Είμαι φτιαγμένη για να πιστεύω κομμάτι στα θαύματα,
και η ήπια φωνή μου κουβαλά της ελπίδας σπαράγματα.
Στη μέριμνα για ‘σε, το χαμόγελό μπορείς να μου κλέψεις
όταν στη ζάλη σου, μου πεις ευγνωμοσύνης, δυο λέξεις.

Είμαι αυτή που τα πυρετικά σου χέρια τολμά και αγγίζει
όταν στις πιο ευαίσθητες στιγμές σου η μοναξιά σε τυλίγει.
Είμαι αυτή που την απελπισία ξορκίζει με ένα της βλέμμα,
όταν θαρρείς πως της ανημποριάς σε παρασύρει το ρέμα.
Είμαι αυτή που έχεις μαζί σου, όταν η όψη σου έχ' ωχριάσει
κι όταν άλλος κανείς δεν βρίσκεται πλάι σου, να σ' αγκαλιάσει.

Ναι, είμαι αυτή που σεμνά φορά τη λευκή ή τη γαλάζια στολή.
Είναι η φύση μου κι όχι η ανάγκη που μου ‘γραψε αποστολή.
Της συμπόνιας το κίτρινο χρυσάνθεμο έχω στην καρδιά μου,
και ένα κλωνάρι ανθισμένης κερασιάς είν' η ανασαιμιά μου.
Κόντρα στο θάνατο, είμαι ο βοηθός των συνηγόρων της ζωής,
που είναι γλυκιά, μέχρι την ώρα της πιο στερνής αναπνοής.