Παράπλευρες απώλειες Poem by Elena Ioannou

Μέσα από τα έντονα
σκούρα βροχερά σύννεφα
τα ασημένια σταγονίδια της βροχής
γίνονται άυλες ξεχασμένες αναμνήσεις
και διαποτίζουν τους νευρώνες του νου.
Που να 'σαι τώρα που ξύπνησαν οι θύμησες;
Που να' σαι τώρα που πνίγομαι στην υγρή αγκαλιά της αγάπης;
Που να 'σαι τώρα που ο ουρανός σκεπάστηκε από τα σύννεφα και σκιάζομαι;
Η βροχή επαναλαμβάνει την απουσία σου στην πτώση
κάθε ηχηρής σταγόνας που προφέρει συρτά κι ανελέητα.
Είσαι στις σταγόνες της που κρύβονται στα δάκρυα μου!
Είσαι σε κάθε στάλα που πέφτει στην παλάμη μου
και αντανακλά την όμορφή σου εικόνα στα θολωμένα μάτια μου.
Αντανακλώντας την παρουσία σου, με βασανίζει σαν ένα πουλί σε κλουβί.
Ψάχνοντας να αποδεσμευθώ από τα δεσμά σου αναρωτιέμαι…
Μην είσαι ο περιπλανώμενος άνεμος που αναστενάζει ανάμεσα στα μελαγχολικά δέντρα!
Μην είσαι η πυκνή μυρωδάτη ομίχλη που το δροσερό αεράκι φέρνει το γλυκό της άρωμα!
Μην είσαι ο μονότονος ήχος της βροχής που ακούγεται μελαγχολικός!
Διαπιστώνω ότι είσαι κι εσύ εγκλωβισμένος παντού, γύρω μου, μέσα μου...
Πια... δε με τρομάζουν οι κωδωνοκρουσίες της βροντής,
αντηχούν στον πόνο της καρδιάς και ταράζουν την απραξία του.
Πια... οι στιγμιαίες αστραπές δε σε διαγράφουν
στο σκοτεινό ορίζοντα του πόθου μου.
Πια... δε με σκιάζουν τα γκρίζα αδυσώπητα σύννεφα...
Τώρα θα πνίξω τους ήχους της μοναξιάς και της σιωπής,
της αγωνιώδους προσμονής και της απώλειας
στα δακρυσμένα κυματιστά μου κύτταρά.
Τώρα θα σβήσω το φλεγόμενο από πόθο κορμί μου
τα χείλη που καίγονται για ένα φιλί σου
στης ιερής Γης το νοτισμένο χώμα.
Εκεί που μια νύχτα θα με βρεις
νεκρή από επιθυμίες άσβεστε έρωτα,
περιμένοντάς σε να σε αγκαλιάσω και να σε τυλίξω
και να γίνουμε ένα με τα σάπια φύλλα του Φθινοπώρου,
ώστε παράπλευρες απώλειες να μην υπάρχουν.
Επαναπροσδιορίζοντας την ύπαρξη
θα αγαπηθούμε ξανά, είτε το θέλεις είτε όχι.