Γλάροι (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,12) Poem by Konstantinos Arvanitis

Τη μέρα τη νιογέννητη, οι γλάροι χαιρετάνε,
και με το ροδοχάραμα, παίρνουν να ξεφωνίζουν.
Εκεί οπού τα κύματα, στο γυρογιάλ' ακρίζουν,
για την ταγή, με λιξουριά, στη θάλασσα βουτάνε.

Στις ερημιές τ' απέραντου γαλάζιου τριγυρνάνε,
με το γλυκό λιοστάλαγμα, κι από ψηλά βιγλίζουν,
τις ψαροπούλες σερπετές, αλάργα ν' αρμενίζουν,
κι απ' τη σοδειά τους μερτικό, ν' αδράξουνε ζητάνε.

Μα σαν θα ‘ρθει το δειλινό, κι ο πόντος θα ‘χει χάρη
μενεξελιάς αποχρωμιάς, κι ανάρια θα χρυσίζει,
γιουρούκηδες θα μαζωχτούν, στων κάβων το κλινάρι.

Μ' αποσταμένα τα φτερά, ο ύπνος θα τους πάρει
και στ' όνειρο το ποθητό, θα δουν να στραφταλίζει
η ασκοθάλασσ' ασημιά, ξέχειλη απ' το ψάρι.