Για δες εδώ, ω βασιλιά, τα σπλάχνα χαλασμένα,
κι εκείνος ο χρυσαετός, στους Μήδους πάει να γύρει.
Θα ‘χουμ ‘απόψ' ως φαίνεται στον Άδη πανηγύρι.
Και ποιος αντέχει γυναικών, μάτια χαροκαμένα…
Το ξέρω πως δεν ξεκουνάς, μ' ανήμενε κι εμένα.
Το παλληκάρι τ' ακριβό, ατός μου που ‘χω σπείρει
να διώξω, και τη φύτρα μου, ο χάρος να μη φθείρει.
Κι ύστερα παμ' όλοι μαζί, οπού ‘ναι τα γραμμένα.
Και μαθ' ακόμα πως εγώ, δε θέλω να σ' αφήσω
όχι γιατί μου το ‘γραψε, ο νόμος κι η πατρίδα,
αλλά γιατί το τάμα σου, μ' έκανε να δακρύσω.
Κι αν πίσω στο σπιτάκι μου, ποτέ δεν θα γυρίσω
και πέσω ‘δω στο πέρασμα, να μη διαβεί η ακρίδα,
θα ‘ν' δοξαστός ο θάνατος, κι αιώνια θα ζήσω.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem