Afscheidsliedje Poem by Lucienne Stassaert

Er is een liedje
dat de tijd
doet keren

weet je nog hoe
nu dan hoe
nu dan hoe

wat een stem
geluk zou noemen
onverdraaglijk

helder klinkt
in het begin
en aan het begin

van het einde?
irgendwo
irgendwo

loopt de melodie
daarna
verloren

weet je nog hoe
nu dan hoe
nu dan hoe

ze tintelde
en pinkelde
tot je een belletje

hoorde rinkelen:
de liefde is op
de maat is vol -

Er blijft een stem
in een muziekdoos
achter

ze zegt niet hoe
zegt niet hoe lang
ze klem zit

en om het kistdeksel
te openen
weet je nog hoe

nu dan hoe
nu dan hoe
zal je een steen

moeten oplichten:
ik ben het, vader,
laat mij binnen

het geeft niet hoe
het geeft niet hoe