Conversation /Συνομιλία Poem by Mary Skarpathiotaki

Conversation

I was looking for you
all day,
My Angel.

I came to the garden
with roses.
I smiled at you.

I came to the land you tread
the plowed
- from the plow of the Time-
I played next to you
music, voice you raise
for the work of the worker.
You speak with your heart.
You talk to the ancients.
You dance
in the clouds!

To weave
  you try
  our previous face,
  in awkward times.

You dress me up, courage.
Infinite ocean.
Heaven and celebration!

At
first
  drops of December rain. I became a sea.
It seems I've been looking for you ever since!

So I'm sending
  swallow nests
in people's homes
the noon of all silences.

But how
sweet
were you getting away?

They stand
  side
a number of familiar mortals.
You gave me a promise.
You stand higher there
that does not put,
the human mind!

  Where only stars live
and the Immortals.

® Mary Skarpathiotaki

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

Συνομιλία

Σε έψαχνα
όλη μέρα,
άγγελέ μου.
Ήρθα στον κήπο
με τα τριαντάφυλλα.
Σου χαμογέλασα.

Ήρθα στην γη που πατάς
την οργωμένη
- απ' το αλέτρι των καιρών -
έπαιξα πλάϊ σου
μουσική, φωνή υψώνεις
για τον κάματο του εργάτη.
Μιλάς με την καρδιά.
Συνομιλείς με τους αρχαίους.
Χορεύεις,
στα σύννεφα!

Να υφάνεις
προσπαθείς
το πρότερο πρόσωπό μας,
σε καιρούς χαλεπούς.

Με ντύνεις, κουράγιο.
Απέραντος ωκεανός.
Ουρανός και γιορτή!

Στις
πρώτες
στάλες δεκεμβριάτικης βροχής.Έγινα θαλασσα.
Φαίνεται έκτοτε σε αναζητώ!

Στέλνω λοιπόν
φωλιές χελιδονιών
στα σπίτια των ανθρώπων
τα μεσημέρια όλων των σιωπών.

Μα πώς
γλυκά
ξεμάκραινες ολοένα;

Στέκονται
πλάϊ
πλήθος οικείων θνητών.
Μου 'δωσες μια υπόσχεση.
Στέκεις ψηλότερα 'κει που
που δεν βάζει,
ο νους τ' ανθρώπου!

Εκεί όπου άστρα μόνον κατοικούν
και οι Αθάνατοι.

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹