EERSTE STAPPEN Poem by Stefan Hertmans

Hij liep de straat op zonder kijken
en ik, die soms op hem begin te lijken,
dacht dat hij zo op huis aan kon.

Hij draait zich om, de auto's razen
op de dijk. Nu hij er bijna is
kan ik hem nooit bereiken.

Zo is het dat mijn vader levenslang
kon dromen van een hand, al even klein
en snel, die tussen spijlen van een reling
kon ontglippen, in de diepte rots en water,

een leven in een wenk.

Zo grijp ik hem, hij zonder schrik
en ogen rustig open,

ik met een doodsmak in mijn lijf,
die ik een leven lang niet kan
ontlopen.