Fareler Ve İnsanlar Poem by Volkan Hacioglu

FARELER VE İNSANLAR

Bir farenin yuvasını sabanla dağıtmam üzerine, Kasım 1785.

Minik, kurnaz, sinik, ürkek yaratık
Küçük yüreğinde ah bu ne korku!
Kaçmana gerek yok o kadar çabuk,
Tıkırtı sesiyle!
Seni kovalamaya niyetim yok
Öldüren saban demiriyle!

Gerçekten üzgünüm bozmasından İnsan'ın
Egemenliğiyle toplumsal birliğini Doğa'nın
Ki kanıtlıyor bu kötü kanaati
Bana karşı ürkek bakışın,
Benim dünyevi ve fani, yalnız ve münzevi
Fakir arkadaşım!

Şüphesiz ki, zavallı hayvancık, bazen aşırırsın
Ne olmuş yani? Sen de yaşamalısın!
Yirmi dört saat kulağın kirişte olsun
Alacağın bir lokma
Geriye kalan yeter bana, Tanrı'nın lütfusun,
Gözüm yok rızkında!

Yıkıldı gitti küçücük yuvan da!
Savruluyor tozdan duvarları rüzgârda!
Ve hiçbir şey yok şimdi yenisini yapmaya
Kuru yapraklar ıssız
Soğuk Aralık rüzgârı esecek yakında
Sert ve amansız!

İşte bak toprak çorak ve kurak
Ve yorgun Kış hızla yaklaşacak
Fırtınanın altında, evinde sımsıcak
Sanıyordun barınacağını,
Yıkılana kadar! Acımasız orak
Ezip geçti yuvanı.

Şu küçük yaprak ve anız yığınını
Nice yorucu kemirmelerle yaptın!
Zahmetine karşın şimdi açıkta kaldın
Evsiz barksız,
Altında Kış'ın sulusepken karlarının
Kırağı, ayaz, buz!

Fakat farecik yalnız sanma kendini,
Kader bağlar bazen herkesin basiretini
En iyi planları farelerin ve insanların
Sıkça ters gider,
Gölgeler karanlıkla mutluluk vaadini
Acı ve keder!

Benim yanımda sen şanslı sayılırsın!
Sadece bugünün sıkıntısını yaşarsın
Eyvah! Sonunda geçmişe bakışımın
Hiç umut yok!
Ve göremesem de duyarım yarının
Korkusunu çok!


ROBERT BURNS

Tercüme: 2016, Volkan Hacıoğlu