Ο Τοίχος Poem by Gabriel Piperas

Τι να σου πω βρε φίλε...
Είναι σαν να τρέχεις με 100, και ξαφνικά να υψώνεται μπροστά σου ένας τοίχος ίσα με τον ουρανό.
Μπαμ!
Κατευθείαν πάνω του. Και εσύ συνέχεια να ονειρεύεσαι κάποια στιγμή, να εξαφανιστεί αυτός ο τοίχος...
Ξυπνάς, αντιστέκεσαι και βάζεις όπισθεν, με την ελπίδα να πατήσεις γκάζι από την αρχή, και να μην εμφανιστεί ξανά...

Τι να σου πω βρε φίλε...
Όχι δεν θα ηρεμήσω, δεν θα ησυχάσω
θα τον περάσω!
Έχω βρει εμπόδια στην ζωή μου πολλά
αυτός ο τοίχος θα είναι ο τελευταίος.
ή θα τον ρίξω, ή θα με ρίξει
ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει!

Τι να σου πω βρε φίλε...
Τι; Τι είπες; Φοβάσαι το μετά; Μετά τον τοίχο;
Όχι δεν με νοιάζει τι έχει μετά τον τοίχο
θέλω απλά να τον περάσω.
Και να είσαι σίγουρος, θα τον περάσω!
Μετά τον τοίχο, θα φτιάξω εγώ την εικόνα φίλε μου
μετά τον τοίχο, αρχίζει το όνειρο...
Τα χρώματα και οι όμορφες μυρωδιές του καλοκαιριού.

Θα τον ρίξω φίλε...
θα τον ρίξω δεν τον φοβάμαι. Τον κοιτάω κατάματα και του ορμώ!
Κάνω όπισθεν, πατάω γκάζι και...
Μπαμ!
Άλλη μια φορά...
Όχι! Δεν θα το βάλω κάτω.
Ξανά και ξανά... δεν θα αφήσω το όνειρο αυτή τη φορά.

Να σταματήσω; Θα καταστραφώ;
Αν είναι να καταστραφώ φίλε μου,
ας καταστραφώ κυνηγώντας το όνειρο.
Κυνηγώντας την ελπίδα, κυνηγώντας τη ζωή!
Τι είπες; Να κάνω πίσω;
Ναι θα κάνω πίσω...
Αλλά μόνο και μόνο για να πάρω μεγαλύτερη φορά!

Θα σου πω εγώ φίλε...
Γι' αυτό το όνειρο ζω. Δεν φοβάμαι γι' αυτό και να πεθάνω!
Και αν δεν καταφέρω να τον περάσω, θα τον ζωγραφίσω με τα χρώματα της άνοιξης.
Θα τον κοιτάω και θα ονειρεύομαι τη μέρα που θα τον περάσω.

Τώρα άσε με μόνο...
Έχω να πάρω φορά!
Με περιμένει το όνειρο
κι ας είναι το τελευταίο...