Það yrkist lítið ljóð á örk,
um lífsins von og hilling.
Að stundum verði vonin björk,
sem veiti lífsins fylling.
Ef stendur rótum sterkum á,
stoðin hreina háa;
þótt feykist tréið til og frá,
trónar það himininn bláa.
Og allt þar undir skjólið fær, -
eilítið frækorn sem sefur;
sem síðar uppúr afdrep grær,
og öðrum vonirnar gefur.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem