með gys og háði
ég harmi stráði
í hjarta sem var ljúft og hreint
og aðeins ást mína þráði
ofar heimi hér
uns allt var orðið of seint
ó ástin mín
ég sakna þín
og einmanakenndin mig vefur
mitt brúðarlín
enn óhreift liggur
því lengur ei unað hjartað hefur
Þín kalda gröf
þín eina gjöf
á köldum dapurlegum degi
ó ástin mín
þú tár mín þiggur
því sól ekki sér minn sálar tregi
djúp eru sár
í dauðum nár
ég örmum ei fæ þér haldið
mín föllnu tár
eru söknuður frá mér
og síðasta og sárasta gjaldið
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem