Tahak Ng Paang Di Makaapak Poem by Inner Whispers

'... hanggang ngayon ay hinahanap ko pa rin ang sarili ko...'



Kanino ko ba narinig 'to? Hmn...narinig ko ito sa taong minsan ay nakasama ko sa isang long drive; isang maulan na araw; sa ituktok ng umaasong burol habang ang hangin ay balisa at ang ulan ay pumapatak mula sa sira-sirang kawayang bubong na aming kinanlungan.

Ang pagkakaiba, naniwala ako sa sarili ko'ng quotation:
Life is not about finding yourself...it is about creating yourself.

Ang daan patungo sa pagnanais ko'ng mapalawak ang aking pang-unawa sa naka-highlight na mga kataga ay napakalawak... Binagtas ko ang daan, nakisabay. Humanga ako sa tinahak ko'ng daan.

Ang ngiti sa aking labi ay walang pagsidlan at ang aking kaluluwa ay tila hatak ng magnetong paligid na natatapunan ng aking mga mata. Tila pakiramdam ko'y nakikipagtalik ako sa kanyang mapag-angking pang-aakit at kalmadong pagyakap. Narinig ko ang kaibang awit ng aking puso at ang dikta ng isip ay muling nabago.



Hanggang ngayon, hanap-hanap ko ang awit ng aking puso...
Kung saan ako ipinadpad ng aking mga paa at ng aking paningin ay di pa pala sapat. Hindi pa pala ako nakakauwi. I am not yet HOME.

Stable but flat or shaken but happy?

Either way, hindi ko pa rin pala nahahanap ang sarile ko kahit alam ko kung saan dapat ako at ano ang gusto ng puso at kaluluwa ko. Dito papasok yung hindi mo man hanapin ang sarile mo pero ikaw ang gagawa ng kung ano ang magpapasaya sa'yo for the rest of your life.

Parang sabi ng isang taong kilala ko: Papaano mo pipigilan o tatalikuran ang happiness na naibibigay sa iyo ng isang bagay kung alam mo'ng ang kasalukuyang buhay mo ay flat? Kung alam mo'ng may makapagpapasaya pa sayo bukod sa meron ka ngayon? That's creating or making something for your happiness.

Lahat naman yata ganito ang nararamdaman. Akala mo, okay ka na. Solb ka na sa kung meron ka pero hindi pa rin pala. Hmn... naintindihan ko na ngayon.