Η Λευκή Πεταλούδα Poem by Lionara S.t.m.o.l

Σε ποδήλατο ανεβαίνει, με τις ρόδες του πηγαίνει
Ένα βούισμα ακούει, ' ο δρόμος θα ΄ναι -όχι άλλο-'

Τον ίσκιο πατάει απ΄τα καλαμπόκια, η καρδιά πονάει
Για τον νεκρό αγαπημένο...Πώς τον λέγανε; Νικόλα; *
Βουητό να βασανίζει, φόβος στην καρδιά αναβλύζει (5)
Την πορεία συνεχίζει 'ο δρόμος θα ΄ναι -όχι άλλο-'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οφείλει να το λύσει, θάρρος παίρνει και φρενάρει
Λάμπει ο ήλιος, σιωπή γύρω 'Φύσης θα ΄ναι -όχι άλλο-'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το πηδάλι συνεχίζει, φόβος, τρόμος την ορίζει
Ένα όνομα ψιθυρίζει, ηχώ 'Νικόλα' αντιγυρίζει -όχι άλλο- (10)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Φόβος την ψυχή φλογίζει, το σύμπαν όλο της βουίζει
Δειλά μονάχα συμπεραίνει 'αέρας θα΄ναι-όχι άλλο-'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Το φανάρι πώς ανοίγει, πεταλούδα φτερουγίζει
Τολμηρή και θαρραλέα, του παρελθόντος της πανωραία
Πεταρίζει τα φτερά της, καμαρώνει τα λευκά της (15)
Στο τιμόνι σταματάει, άραξε κει και -όχι άλλο-

Λευκή λάμψη, ομορφιά...άλλος δεν είδε ξανά!
Πώς σε λένε πεταλούδα; 'Πάντα εδώ ' της απαντά

' Δεν κουνιέσαι μα θα φύγεις, όπως όλοι μου οι φίλοι
Πήραν κι όλες τις ελπίδες, πίσω δεν τους είδα πια' (20)
'Πάντα εδώ' είπε περήφανη η πεταλούδα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τάραξε ως και την θλίψη, η τόση της η σιγουριά
Πηγή θα έχει την γνώση, κάποιου σοφού βασιλιά
Ποιον έδινε Χαρά, αυτή η τόση ομορφιά;
Γιατί τον εγκατέλειψε άραγε, πετώντας μακριά; (25)
'Πάντα εδώ' αποκρίθηκε, μιλώντας τρυφερά
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Βυθίστηκε στη σέλα της, χαζεύοντας την φύση
Σε χάη βαθυά τύλιξε, την δύστροτη ψυχή της
Εκείνος ω! Ποδήλατο ξανά, δεν θα χαρεί μαζί της
Στα καλαμπόκια φιλί ξανά, δεν θα ΄δει το κορμί της (30)
'Πάντα εδώ' απάντησε, ξεχύνοντας το νάζι
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ποιος σ΄έστειλε εδώ, στου φόβου το πηδάλι;
Άγγελος ή δαίμονας, θέλει να με γλυκάνει;
'Πάντα εδώ', χαμογέλασε πάλι η πεταλούδα (35)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
'Άλλη τρεμάμενη αγκαλιά, μοναδική και σπάνια
Σαν του Νικόλα θα την βρω; Να ψάξω στα ουράνια; '
'Πάντα εδώ' πετάρισε, κουνώντας τις κεραίες

'Φύγε πεταλουδίτσα μου, άσε με μες στην θλίψη
Βγάλε τις κεραίες σου, απ΄του νου μου την σήψη (40)
'Πάντα εδώ' αποκρίθηκε γλυκά η πεταλούδα
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μαρμάρωσαν ακλόνητα στο τιμόνι τα φτερά της
Τα μάτια της γαλήνεψαν, τα χείλη της γελάσαν
Διπλό κέρας φώτισε, μισοφέγγαρο στην καρδιά της
Ψηλά η ψυχή της στήθηκε, εκεί στα καλαμπόκια (45)
Πάντα-πάντα εδώ χωρίς να ματαξαναπέσει.