Ο Φίλος Του Ανθρώπου Poem by Lionara S.t.m.o.l

Έλα πες μου. Αλήθεια νομίζεις κρύφτηκες;
Σε βλέπω πίσω απ΄ την ομίχλη, μες΄ στο χώμα.
Στον ίσκιο του δέντρου της αυλής παραχώθηκες,
έτσι ώστε να κοιτάς μόνο στα πόδια.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Δε λέω καλή η προσπάθεια φυγής
αλλά τα κάγκελα της αυλής αραιά,
το λαγωνικό σε μύρισε, έσκαψε τη Γή ευθύς.
Γιατί αναρωτιέσαι πώς μπήκε γοργά;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Επειδή είχες ασφαλίσει την πόρτα
και έθαψες μαζί σου και τα κλειδιά;
Σε εντόπισε απ΄ την μικρή σαπίλα
πέρασε απ΄ τα κενά κι έχωσε τα νύχια βαθιά.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Είναι άλλωστε ο σκύλος φίλος τ' ανθρώπου!
Δεν δίστασε… στο φως σε φίλησε επί τόπου.