ਸਾਡੀ ਤੇ ਤਵਾੜੀ ਵਿਚ
ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤੁਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਇਹੀ ਵਾਸਤੇ ਦੋਸਤੋ ਵਿਚ ਦੁਸ਼ਮਨੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਪਰਾਏ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹੈ
ਅਸੀਂ ਤੇ ਅਸੀਂ ਦੂਜਾ ਕੋਈ ਨਹੀ ਚਾਹਿਦਾ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਦੂਜੇ ਨੂ ਤਕਲੀਫ਼ ਦੀ ਚਾਹਤੇ ਲਬ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਰਬ ਨੂ ਅਰਦਾਸ ਭੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਕੁਛ ਲੋਕਾ ਦਾ ਇਹੀ ਕਰਮਨ ਹੋਂਦਾ ਹੈ
ਇਹੀ ਕਰਮਨ ਅਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਪਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹੈ
ਇਹੀ ਕਰਮਨ ਪ੍ਯਾਰ ਨੂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਦ ਦੇਂਦੇ ਹੈ
ਅਸ਼ੁਬ ਕਰਮਨ ਦੀ ਚਾਹਤੇ
ਸ਼ੁਬ ਕਰਮਨ ਨੂ ਏਕ ਪਾਸੇ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ
ਏਨੁ ਤੋ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕੜ ਦੇਣਾ ਚਾਹਿਦਾ
ਤਦੀ ਤਾਵਾੜੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸੁਕੂਨ ਆਵੇਗਾ
ਤਵਾੜੀ ਤੇ ਸਾਡੀ ਨੂ ਕਡੋਗੇ ਔਰ ਸਬ ਨੂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪਾਓਗੇ
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem