Θύμησέ Μου Να Ζήσω Poem by Lionara S.t.m.o.l

Θύμησέ μου να ζήσω…
Όταν τον πόνο μισήσω
Δική μου δημιουργία, η διαρκής μελαγχολία
Πώς μ΄αναγκάζεις με βία, σε αυθόρμητη αισιοδοξία;
Βγάζεις «εκτός Eαυτού», το χέρι του στιχουργού.

Θέσεις, δόξα και πλούτη, της φυλακής η αιτία
Γιατί αφήνεις στη λοταρία, της αυτογνωσίας ευτυχία;
Με περισκόπιο υποβρυχίου δες στου σώματος τα τοιχία
Του θανάτου η φοβία, προκαλεί κάθε μελαγχολία

Κοίτα του κόσμου μας τα φυσικά, ξέχνα τα τρομακτικά υπερφυσικά
Ζήσε τώρα ιδανικά, φιλοσόφησε, μίλα για τα κοινά
Αρνήσου κάθε σίγουρη γνώση, αράχνης φωλιές
Στο νου έχει στρώσει
…το χέρι ας λερώσει