Κάθε Άνοιξη Poem by Lionara S.t.m.o.l

Ένα σαράκι η ντροπή, δουλεύει εντός,
οι ενοχές αυλάκια σκάβουν στο κορμί.
Σβήνεις τη μνήμη να μπορέσεις να χαρείς…
Νιώθεις το ζώο να καβαλάει την ψυχή.

Μια μελωδία ίδια είχε αναγνωρίσει
και την μαγάρισε η άγρια η πνοή.
Με πόθου πάθη τον εαυτό έχει μισήσει,
με χρήματα δεν ξεχρεώνουν οι εγωισμοί.

Τη μελωδία είδε ο κόσμος παραφωνία,
κακόηχη η ύπαρξη σαν να είχε γεννηθεί.
Αγνή ματιά μιλάει με του λύκου μανία
με αγωνία επιβιώνει, για να κατανοηθεί.

Με μια Ανάσταση το σύμπαν ανταμείβει
όσους τη σύγχυση φτάνουν στο αμήν.