Τον Έλληνα που πολεμάς, εσύ ξαμολημένε
τον έχεις μέσα σου βαθιά, στη γλώσσα αυτή της σκέψης.
Το κύτταρο το Ελληνικό αν νιώθεις πως σκοτώνεις,
τον εαυτό σου εσύ φθονείς, φθίνεις και σε μαραίνεις
Είναι λουλούδι πάλλευκο, κρίνο του Παραδείσου
ποτέ του δεν μαραίνεται σαν τα φυτά της Γής σου.
Ακόμη κι αν αυτός σιωπά, νεφέλες οι ποιητές της
όνειρα και οράματα όμορφης φαντασίας
δίνει Ζωή η Τέχνη τους στη Γη την ξεραμένη.
ζωή χωρίς νεφέλωμα αβίωτη ξεμένει
κόμικς χωρίς τα λόγια του αδιάβαστο θα μένει.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem