Τη λέξη «αντίο» σε κανέναν δεν την λέω
όπου κι αν πάω μες στη σκέψη ζω
πιο μακριά απ΄ την καρδιά είμαστε ξένοι
και το «αντίο» πάλι ανούσιο να πω.
Είμαι αστέρι όπως ήμουν και θα είμαι
νύχτα με είδες γιατί υπήρξα λαμπερό
μην απελπίζεσαι και μέρα εκεί είμαι
αναγνωρίζω τον βυθό που Αγαπώ.
Κάψε τα σεντόνια, άλλαξαν τα χρόνια
ηδονή κι οδύνη; Σώμα ζωντανό!
Πάλι θα νυχτώσει άναψε τα φώτα
σε ουρανό να λάμψει της γης το μυστικό.
Κόλαση τα μάτια που βλέπουν και μιλάνε
πιο μεγάλη οδύνη οι σκέψεις που κοιτώ
ύλη, δόξα, εικόνα αχόρταγα μας τρώνε
στο δικό σου βλέμμα Εμένανε πενθώ!
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem