Με κομμένη πνοή
Συγκρατώ στο στήθος
Ίδια με της μάνας Σου
Την αίσθηση αποκοιμιέσαι
Κλείνουν τα μάτια με εφησυχασμένοχαμόγελο
Ηρεμούν οι τελευταίοι σπασμοί του σώματος
Απελευθερώνονται οι εναπομείναντες αλαλαγμοί
Υποτάσεις στο τέλος και τον ίδιο το θάνατο
Αθόρυβα το δικό μου σώμα νιώθω ν' αγκαλιάζει το κορμί
Ενώ ο Ύπνος το αρπάζει
Και δεμένοι ξυπνάμε
Στην πιο γλυκιά πραγματικότητα
Ώσπου ν'αφεθώ όπως Εσύ
Στην κομμένη πνοή της αθόρυβης φύσης
Στη μόνη Ελπίδα για Μητέρα
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem