de lucht is een boog waarbinnen
de stadsduif op een poot voorthinkt
tussen het vuil dat op straat ligt
de grijze bomen staan achter het raam
er staat een stoel voor
een vensterbank waar hij op zit
hij gebruikt een hoek van de tafel
om de veren te verwijderen
en alleen het gele vel blijft over
welwillend
laat ik me de slaapkamer in slepen
de wijn is een paarse rand rond de lippen
om de mond als de telefoon gaat
hang ik niet nietsvermoedend aan zijn hals
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem