Mensen vermoeid als machines Poem by Els Moors

mensen vermoeid als machines
gapen zo wijd tot ze janken
van de slaap je valt erin

zoals ik steeds een stap moet zetten
in de sneeuw gevangen in een karavaan
onder hoge mosgroene bomen

en in gesmolten water
een diepe geest vergt net als een put
veel scheppen aarde

bewaar ik wat ik heb
tussen mijn liezen volg ik
de sporen van mijn tranen

en het stof dat op mijn wangen ligt
grijp ik hem hongerig
bij de billen heb ik het zaad

in gedachten bij me
blijf ik op de been