Raak ik aan een afgrond die ik niet begrijp Poem by Els Moors

raak ik aan een afgrond die ik niet begrijp
ik leef ik word verlicht ik sta te branden
onder de zon net als de zon ik ben
zoals de zon

en het licht stroomt eruit

mijn wisselende schaduwen zijn hard als diamant
zijn stilstaande jaren water emmer en een gat om te vullen
met zelfgemaakte limonade in een gladgestreken tuin

terwijl god in het casino verdwijnt en een auto
op het hoofd van elke chinees begint te verwedden
bomen om te planten en een grot
om ernaar te zitten kijken

is het bon ton om een gedicht over de dood
onder niet meer dan de last van zijn eigen letters
te laten bezwijken

neemt zijn liefde me mee
naar zwembaden zomer en met krijt
op zwarte borden geschreven menu's

als de koffie op is sta ik op
om nieuwe te kopen
want hij alleen houdt het einde
binnen handbereik

en het einde komt altijd