ROZA EN DE MAAN Poem by Peter Holvoet Hanssen

De maan is een jongen en toch lief
hij kijkt onder de wolken
maar ik slaap onder de lakens.

Hij zingt op een onmogelijk uur:
‘Niets zijn de sterren, niets is de maan
sterren moeten slapen gaan
en wassen maar moet Jantje Maan.'

Hij mangelt met hoge stem:
‘Kirk, je bent geen adonis die nog in
het centrum denkt te staan.
Spock, je roestig sterrenschip
vertrekt nergens om 25 uur
naar de maan van Manakoora.'

Uilskuikens en konijnen
start de melkboerenhondenhaarraket
stoof het varken met de langste snuit
want de maan is in de wolken, ligt
te slapen in mijn rozenbed.