Arjen Duinker Poems

One wants, by the sea, the most beautiful things,
One wants, by the sea, the funniest things.

For the will, by the sea, is comparable
To nothing and completely naked.
...

I wonder
How long I must look before seeing an insect,

Whether my eyes can ever forget that boat.
One experiences riches and poverty by the sea, certainly,
...

I want the man who visits the depths of the seas,

I want the man who digs his nails into my belly…
The combination of water and air is terrifyingly still,
...

Alle hoeken zijn naakt.
Alle woorden zijn naakt.
In Córdoba is een hoek waar de mannen pissen
Als hun buik bol staat van het bier,
Kreunend van opluchting,
Met half open ogen.

Zo'n hoek heb je ook in Lissabon,
Zelfs de wind die over de Taag aankomt
Kan hem niet schoon krijgen.
Ik heb staan kijken,
Mij verbazend over de naaktheid van die hoek.

Vanaf een balkon werd geschreeuwd: ‘Wat zoek je?
Jongeman, die hoek is heel speciaal.
Elk jaar vijf doden! Kijk maar eens goed,
En ga naar huis.
Ga naar huis.'
De vrouw rochelde en spuugde flink.
En ik, terwijl ik maakte dat ik weg kwam,
Verwonderde mij over de naaktheid van die hoek.
...

En in de buik van de boot
Dwaalt het verhaal van een jonge vrouw
Die op een van de Canarische Eilanden
Een ongelukkige man leerde kennen,
Die leefde dankzij de uitvoer van zijn tomaten
En zijn tomaten in sombere liedjes bezong.

En de vrouw, ze leerde de liedjes om de man te plezieren,
En de vrouw, ze gaf zijn tomaten een plaats in haar leven…

Maar de man werd hier kwaad over en zei:
‘Ga terug naar je ouders, ga terug naar je straat,
Vind iemand anders die toeristen rondleidt,
Die tennisles geeft, die goed kan duiken
Of graag rondrijdt in een blinkende auto.
Bij mijn tomaten heb je niks te zoeken.'

En de jonge vrouw staat dagelijks te staren,
In de verte te staren, en zingt liedjes
Voor alle tomatenboten die ze niet ziet.
...

And in the belly of the boat
The story roams of a young woman
Who on one of the Canary Islands
Got to know an unhappy man,
Who survived thanks to the export of his tomatoes
And sang of his tomatoes in tearful songs.

And the woman, she learnt the songs to please the man,
And the woman, she gave his tomatoes a place in her life...

Yet the man grew angry over this and said:
‘Go back to your parents, go back to your street,
Find someone who guides tourists,
Who gives tennis lessons, who can dive well
Or likes to drive around in a flashy car.
My tomatoes have nothing to do with you.'

And the young woman daily stands there staring,
Staring into the distance, and sings songs
For all the tomato boats she does not see.
...

Er was eens een bankier
Die om verkeerde redenen
Bankier was geworden.
Hij raadpleegde, in zijn honger
Naar melancholieke rechtvaardiging,
Een appelboom en een vaatchirurg en een doosje.
Alledrie even melancholiek,
Maar vanbinnen zo voldaan
Dat de bankier het onrechtvaardig vond.

Zevenendertig vlinders
En zevenendertig flessen wijn
En zevenendertig gevouwen lakens
En zevenendertig buskaartjes
En zevenendertig goudstaven
En zevenendertig vuren
En zevenendertig oprispingen later
Ging hij in zijn hangmat liggen
Om zevenendertig redenen.
...

There once was a banker
Who for all the wrong reasons
Had become a banker.
He consulted, in his hunger
For melancholy vindication,
An apple tree, a vascular surgeon and a box.
All three equally melancholy,
Yet so satisfied inside
That the banker felt wronged.

Thirty-seven butterflies
And thirty-seven bottles of wine
And thirty-seven folded blankets
And thirty-seven bus tickets
And thirty-seven bars of gold
And thirty-seven fires
And thirty-seven belches later
He lay down in his hammock
For thirty-seven reasons.
...

Glinstering aan gene zijde van de fantasie,
Vermomd als houten anker,
Gisteren dreef door het kanaal
Uitnemende onduidelijkheid.

Ademloos hield de straat zijn pas in,
Even ademloos de overkant.
Eindelijk toonde zich het niet te onderscheidene,
Drijvend door het kanaal zonder geheimen.

Eerst keken wij wantrouwend,
Met vrees, vrees voor bedrog,
Leugentjes om bestwil, troost, sentiment
Dat wij beschouwden als symbool.

Maar zoals ze daar ging, traag
Door het irreële kanaal, onduidelijkheid.
‘Spectrum van vonken, wees welkom!'
Even waanden wij ons zuiver.

Toen ging de brug open.
Paniek brak onze harten.
Gefluister, stamelen, ongeloof,
Kreten van walging, ontsteltenis.

Vergeefs. Superieur aan het karakter
Van de menigte gleed de glinstering,
Waarachtig zonder obscuur te zijn,
Naar gene zijde van de brug.

Wij zagen nog vaag een gloed, herinnering
Die langzaam doofde in de verte.
O formidabele onduidelijkheid! Morrend
En vloekend trokken wij ons weer terug in de natuur.
...

Glittering on the other side of fantasy,
Disguised as a wooden anchor,
Yesterday drifted through the canal
Outstanding obscurity.

Breathless the street checked its step,
Opposite equally breathless.
Finally the undistinguishable showed itself,
Floating through the canal without secrets.

First we looked warily,
With fear, fear of betrayal,
White lies, consolation, sentiment
That we thought to be symbolic.

But the way that it went, slowly
Through the unreal canal, obscurity.
‘Spectrum of sparks, be welcome!'
Briefly we thought ourselves pure.

Then the bridge was raised.
Panic broke our hearts.
Whispers, stammering, disbelief,
Cries of loathing, dismay.

In vain. Superior to the character
Of the crowd the glittering slid by,
Truly without being obscure,
To the other side of the bridge.

We vaguely saw a glow, memory
That faded slowly in the distance.
O formidable obscurity! Grumbling
And cursing we retreated once more into nature.
...