ફૂલ હરિયાળી અને અબોલ તે સૌ પ્રાણીઓ
જે રહે સૌથી નજીક માનવીની સેવામાં
આ સર્વે જીવોને ખબર નથી હોતી કે
તેમને અધ્ધર લટકાવી વજને તોલી
બોલી બોલે છે એજ માનવી જે એક
ઘડી મુશ્કરાતા હોઈ બીજીજ ક્ષણે
પાડી કોયતો તેમને હતા ન હતા કરી દે છે
બેરહેમીથી આંતક મચાવે છે
ભેટ ચઢાવે છે તેના જ ઉંબરેતેમને લટકાવી
ભલે તે એમને મારી પોતાનું પેટ ભરતો
પણ તેઓ પણ મરતા ખુદે બાંગ પોકારે છે
દેવા અમને પણ એ દિ ' આપજે કે
તેમને લટકાવવાની પણ જરૂર ન પડે
ત્યારે આ ‘ગોડ' વચન આપે છે કે
એ દિવસ દુર નથી -જેવી કરની તેવી ભરની,
એ માનવીની ઉપર પણ સવા શેર તય્યાર છે
બધું જંગલે ફેરવાય જશે ત્યાં
તેમનું કાયમી રાજ જશે.......
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem