Των Οικιών Ημών Εμπιμπραμένων, Ημείς Άδομεν. Poem by Panos Ambelas

Δεν προλάβαμε.
Ήταν τόσο γρήγορο την πρώτη μέρα.
Κάηκαν τα πάντα
και έγιναν στάχτη.
Χάθηκαν πολλές ζωές.
Κλάψαμε, θρυνήσαμε,
αν και κοιτούσαμε από μακριά.
Δεν τρέξαμε να βοηθήσουμε.
Απλώς συμπάσχαμε.
Την επομένη κάηκε ξανα η πόλη.
Οι κραυγές και η μυρωδιά της καμένης σάρκας
έφταναν σ'εμάς.
Μα εμείς απλώς κοιτούσαμε
την κακία των ανθρώπων.
Οι ημέρες περνούσαν γρήγορα
και έφερναν νέους χρόνους.
Κάθε βράδυ καιγόταν η πόλη
και εμείς είχαμε συνιθήσει
την κατάσταση.
Όλα φαίνονταν τόσο γνώριμα.
Τίποτα το καινούργιο.
Γυρνούσαμε απλώς την πλάτη.
Και όλα αυτά μέχρι σήμερα
που η φωτιά και το μαχαίρι έφτασε σ'εμάς.
Μα ήταν πολύ αργά για να αντιδράσουμε
σε αυτά τα απάνθρωπα πραγματα
και τώρα περιμένουμε με τη σειρά μας
να νιώσουμε ό, τι ένοιωσαν και εκείνοι που κάηκαν
πριν από εμάς.