Από Γενιά Σε Γενιά... Poem by THEODOROS MANTAS

Στου πελάγου το διάφανο γλαυκό
μικρό πλοίο τραβάει μπροστά,
αίμα δάκρυα πόνος φωτιά
κάθε κύμα και μια μαχαιριά,
από φίλους που μιλάνε γλυκά,
από κείμενα σκέτα χαρτιά'
και η κόρη κλαίει γοερά
στο βυθό τα γενναία παιδιά.
Μα ο ήλιος το κοιτάει τρυφερά
και ο ουρανός του χαμογελά.
Το πανί του μεγάλο λευκό
σαν την ψυχή του αγνό λαγαρό
Δεν φοβάται σκοτάδι κεραυνό
είναι της δόξας το στεφάνι λαμπρό΄
το φορά εις την κόμη συχνά...
Μαραθώνας, Σαλαμίνα
αέρα...χιονισμένα βουνά
ένα ΌΧΙ από γενιά σε γενιά