Γιατί...Προς Της Σιωπή Poem by THEODOROS MANTAS

Η μοναξιά της ψυχής...ένα κοίταγμα απεγνωσμένα τολμηρό, ένα βήμα τρομαγμένο μες στης νύχτας το απέραντο μυστήριο και το ασύλληπτο μαγευτικό. Τα δάκρυα στο βλέμμα της πολλά, κατρακυλούν προς της σιωπηλής σκοτεινής θάλασσας την πιο απόμακρη γωνιά, κει που οι άνεμοι είναι σαν τη λάβα καυτοί και πάντα περπατούν μοναχικοί, κει που κατοικούν μόνο πια φωνές που έχουν γίνει...πια του αθόρυβου κραυγές. Κι αν τραβά προς τα κει... είναι που ζητά να λυτρωθεί, να εξαγνιστεί γιατί...στην αέναη πυρκαγιά του πάθους και του έρωτα σαν διαυγές φλογερό άστρο θέλει, σαν γυρίσει η εποχή, πάλι με ατίθαση ορμή να βυθιστεί...