Μίλα Δυνατά Poem by THEODOROS MANTAS

Ο άνεμος φυσά δυνατά και είναι πυκνή η συννεφιά. Στους δρόμους σιωπηλοί διαβάτες γοργά περπατούν και σαν ανταμώσουν μ' ένα φίλο ψιθυριστά και για λίγο του μιλούν' χάνεται ο χρόνος...που να τον βρουν, έτσι έμαθαν να ζουν' ώσπου μια μέρα τη φωνή του άλλου σε μια σκέψη, σε μια φωτογραφία δακρυσμένοι πια ζητούν.
Ένα γεφύρι μικρό προσπερνώ, σε μια γραμμή λευκή περπατώ' φοβάμαι μήπως κάπου χαθώ, έτσι μου έμαθαν να ζω...και σαν γίνω χθες μια μέρα και εγώ,
και ο άνεμος φυσά δυνατά και είναι πυκνή η συννεφιά αν συναντήσω διαβάτη απ' τα παλιά δεν θα του μιλήσω γοργά ψιθυριστά...ο χρόνος δεν θα υπάρχει πια, δεν θα χάνεται μες της ρουτίνας τη ματιά' μα ίσως ακόμη και τώρα δεν είναι αργά...εεε φίλε μίλα δυνατά, άσε το χρόνο, δεν μας αφορά...