Στο Περιγιάλι Poem by THEODOROS MANTAS

Νοσταλγία ακριβή σαν το φιλί της όασης.
Μνήμη σιωπηλή σαν το δάκρυ της χαράς και της λύπης.
Απέραντη η απόσταση του τώρα με το τότε
που όμως μικραίνει στην αγκαλιά μιας ακρογιαλιάς.

Λευκά όστρακα μετρούσανε τις συναντήσεις μας
την ώρα που ξαπλώναμε ανέμελοι στα κύματα.
Και σαν κοιτούσαμε με θάμβος το πορφυρό το δειλινό
δώρο με ένα βότσαλο του κάναμε το σ' αγαπώ.

Τα όνειρα μας ξενυχτούσαν μαζί μας πάνω στ΄ άστρα
και στο πέλαγο του ουρανού βυθίζαμε τα κουπιά μας.
Ο άνεμος κουβαλούσε στο φεγγάρι τα φιλιά μας
και 'μεις με φύκια πλέκαμε τα γεφύρια της χαράς μας.

Οι ώρες χαρούμενες ακολουθούσαν τα βήματα μας
στη θάλασσα χαρίζαμε την πυρωμένη ματιά μας.
Σειρήνες με τραγούδια υμνούσαν τον έρωτα μας
και στα βράχια οι ρωγμές φυλάκιζαν τη δροσιά μας.

Και να πάλι σε τούτο το απάνεμο το περιγιάλι
τα χέρια έχουμε σφιχτά πάνω στα χνάρια τα παλιά
και με το βλέμμα μας ζωγραφίζουμε τα αισθήματα μας
που τρέφουν μ' αγάπη την ανοιξιάτικη καρδιά μας.