Ερωτική Αυλαία Poem by THEODOROS MANTAS

Αυλαία του πληγωμένου έρωτα μαχαίρι δίκοπο
ονείρων χαραγμένων σε σύννεφα που ταξιδεύουν
σε λιμάνια άγνωρα που σηκώνουν το βάρος της φυγής
σαν δάκρυα αναζητούν μια στάλα ανόθευτης αγάπης.

Είναι πλατύς ο ωκεανός μα δεν χωρά τον πόθο
των πουλιών για το γαλάζιο κοίταγμα του ουρανού
που στολίζει με το ρόδινο απαλό του δειλινού
τη δροσιά της σιωπής και φλόγας του πρώτου γλυκού φιλιού.

Να εκεί περπατούσα στον απάνεμο κόλπο της ευωδιάς
των ρόδων που η πνοή τους σμιλεύει τις χρυσές ακτές
του φεγγαριού της αυγουστιάτικης ξάστερης βραδιάς
σαν η πυρκαγιά του έρωτα αναζητεί διέξοδο.

Τα μάτια της πράσινα σαν το χρώμα του ιερού ποταμού
και η φωνή της νέκταρ σαν ήχος μελωδίας ραψωδού
και εγώ σαν ίσκιος πυκνός απλώθηκα τριγύρω της
για να συναντήσω το φως του ήλιου που θρέφει τη σκιά.

Ένα δειλό βλέμμα φώτισε τον πυθμένα της ψυχής
σαν σιγηλός κεραυνός ένωσε δυο μακρινά νησιά
κάτω από τρυφερά χάδια και αιώνιες υποσχέσεις'
μα δεν ρώτησαν τη μοίρα για το μήκος της κλωστής τους.

Δεν είναι ο χρόνος, δεν είναι στιγμή, μήτε η τύχη
είναι το πρέπει της αλλαγής της ανανέωσης
είναι το γιατί που δεν έχει ακόμη απαντηθεί
ω! λαβωμένο μου κορμί...σε 'κείνη μόνο είχες δοθεί.