Αγάπη Παλιά Poem by THEODOROS MANTAS

Απόψε μες στη σιωπή της νύχτας τη γλυκιά
που τα πουλιά κοιμούνται πάνω στα κλαδιά
και τα αστέρια είναι στον ουρανό λαμπρά
θα πλέξω στίχους για μια αγάπη μου παλιά.

Της πιο όμορφης άνοιξης είχε την ευωδιά
του πελάγου το χρώμα της έντυνε τη ματιά
και ένα αηδόνι του φεγγαριού χρυσό
με τη φωνή την κοίμιζε κάθε βραδιά.

Τα λιβάδια με τις παπαρούνες αγαπούσε
και σαν τις άγγιζε τους μιλούσε τρυφερά
απ' το αγέρι ζητούσε να φυσά γλυκά
μαζί να χορέψουν ως της αυγής τη δροσιά.

Πόσοι και πόσοι της είχαν πει σ' αγαπώ
σαν τα κύματα που δεν μπορώ να μετρώ
μα 'κείνη δειλά εμένα κοίταξε μια φορά
την αγάπη της γνώρισα μα έφυγα μακριά...