સ્વાર્થ સમક્ષ સમજ
કરે નષ્ટ સૌ
સગપણ
જગે સ્વાર્થ સાધના
તે ન કોય મોટું
તત્વજ્ઞાન
સ્વાર્થી માર્ગે આવતો
જે સંબંધ તો થતો
ઉચ્છેદ
તણાય સ્વાર્થ પ્રેમાળ
પ્રવાહે ત્યાં રહે
સંબંધ
માણસ ઘડે ભગવાન
ન તે કોઈ
માણસાઈ
સુગંધના અભાવે પણ
આકર્ષે ફૂલ
રંગોએ
સૃષ્ટિનો માલિક ઓ
ખુદે તારું જગ
કેમ લુચ્ચું
મેલું વસ્ત્ર બદલે માનવી
ન મલિન
સબંધો એજ બદલે
સંજોગે તે ખોટ
સ્નેહીની
કેટલી દુર 'માં'
ક્ષણ દરેક યાદે
હાલરડુ
કચરા વાળી ઉકરડે
ય જીવતી
જીન્દગાની
એઠવાડ પણ ટેસથી
અરોગતી
કામવાળી
અહેસાન મરેના
ભૂલે ન કોઈ
અમર અહેશા
મૂંઝવણે બને જે
સમજી ઢાલ તે
જ સંમ્બંધ
ધન ને જ્ઞાને ભારે
ઝૂકતો માનું
ચરિત્રે ખાલી
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem