Ang Mga Tulabong Poem by RIC BASTASA

Kon unsa ang tultol, mao kana
Ang mga puting tulabong sa among
Mga basakan.Panon sila kong
Manglupad ug mutogpa sa likod
Sa mga kabaw.Walay tingog
Walay gubot ang ilang pag-abot.
Nindot kaayong tan-awon ang
Ilang pakigsandurot sa mga kabaw.
Walay away nga makita sa ilang
Pagpuyo niining gamayng
Kalibotan sa mga basakan,
Kalapokan ug kasagbotan.
Walay tingog ang mga kabaw.
Nagpunay ug sabsab sa sagbot.
Walay makitang kagubot kuyog
Sa pagdagsang sa mga maya
Nga morag mga gagmayng laya
Nga dahon nga nangahulog
Gikan sa langit. Dili pa ting-ani
Karon, ug dili sab tingtanom.
Walay ulan. Dili kaayo init.
Ug ang hangin naglapos-lapos
Sa mga gikwadro nga kaumahan.
Naglingkod ako silong sa kahoy
Sa marang. Sa unahan atua
Ang mga puting tulabong mitugpa,
Mitupad. Nakig-unot na usab
Sa mga kabaw. Ug ang mga maya
Nanglupad paingon sa kabayabasan.
Milabay ang iro nga itom, kuyog
Sa iyang amo nga nagsul-ob og
Pla nga polo nga taas og bukton.
Itom ang karsones sa bata.
Ug siya mitaghoy. Bugnaw
Ang huyuhoy sa hangin. Nindot
Ang kaudtohon. Puti nga mga tulabong.
Itom nga mga kabaw. Lunhaw
Nga mga sagbot. Walay mga habalhabal
Dinhing dapita. Mipahulay ko. Naminaw,
Nag-aninaw. Madungog ko na
Ang mga tunob sa mga hulmigas
Lakat paingon sa hinog nga bayabas.