[Dame Dood] Poem by Lucienne Stassaert

Dame Dood
u blijft maar op til

ademt in en uit
achter het nevelnet
van april

het eerste licht
dat de rouw
nog niet heeft afgelegd

en u nog steeds
voorbij laat gaan -

Dame Dood
ik ga aan de zwier met u

het land in
wakker van
schele groeipijn

als knoppen hun hart
vol droomzaadjes verliezen
en het groene geweld

het dorre ombuigt
in braam en stekelbrem -

Dame Dood
ik voel u in hart en nieren

bruisen als een fontein:
dit is toch het leven
na het leven niet?

Nog niet. Nog niet. Nog niet.