De hagelwitte ochtend breekt niet aan. Poem by Erik Spinoy

De hagelwitte ochtend breekt niet aan.

Uit zwart gesneden dat in alle deuren staat
is zij en is zij daar

voor hem alleen.

Om één verdroomde dag in deze stad nam zij

van overzee de lange vlucht terug en zit
aan tafel hier: zo vol en glanzend, lila
bloemkroon om de hals en sprekend

met het gezicht alleen terwijl hij praat
en hen daardoor eerst mogelijk maakt.

In zo een nacht slaat regen neer

alsof een zwerk in nood zich
hopeloos bevrijden moest.