Hugo Maurice Julien Claus Poems

I am not, I am only in your earth.
When you screamed and your skin quivered
My bones caught fire.
...

Sparse song dark thread
Land like a sheet
That sinks

Springland of hooves and milk
...

Autumn. Listen. Crackling. Can you hear that heavy rattling?
It draws near in our clothes, in our hair.
Lice of sound. What is this leprous mumbling?
Child, its the poets outside, their teeth chattering.
...

Still as the death of a dead man no one knows
it is everywhere but your room
where you're dancing on your own as before.
...

(in 1951,
when Charlie Parker was still alive)

The undulating bars of Avenue des Champs
...

Ik ben niet, ik ben niet dan in uw aarde.
Toen gij schreeuwde en uw vel beefde
Vatten mijn beenderen vuur.

(Mijn moeder, gevangen in haar vel,
Verandert naar de maat der jaren.

Haar oog is licht, ontsnapt aan de drift
Der jaren door mij aan te zien en mij
Haar blijde zoon te noemen.

Zij was geen stenen bed, geen dierenkoorts,
Haar gewrichten waren jonge katten,

Maar onvergeeflijk blijft mijn huid voor haar
En onbeweeglijk zijn de krekels in mijn stem.

'Je bent mij ontgroeid,' zegt zij traag mijn
Vaders voeten wassend, en zij zwijgt
als een vrouw zonder mond.)

Toen uw vel schreeuwde vatten mijn beenderen vuur.
Gij legde mij neder, nooit kan ik dit beeld herdragen,
Ik was de genode maar de dodende gast.

En nu, later, mannelijk word ik u vreemd.
Gij ziet mij naar u komen, gij denkt: 'Hij is
De zomer, hij maakt mijn vlees en houdt
De honden in mij wakker.'

Terwijl gij elke dag te sterven staat, niet met mij
Samen, ben ik niet, ben ik niet dan in uw aarde.
In mij vergaat uw leven wentelend, gij keert
Niet naar mij terug. van u herstel ik niet.
...

I am not, I am only in your earth.
When you screamed and your skin quivered
My bones caught fire.

(My mother, caught in her skin,
Changes with the measure of the years.

Her eye is bright, escaped from the urge
Of the years through looking at me and
Calling me her happy son.

She was no stony bed, no animal fever,
Her joints were young cats,

But my skin remains unforgivable to her
And the crickets in my voice are motionless.

‘You have outgrown me,' she says dully
Washing my father's feet, and she is silent
Like a woman without a mouth.)

When you screamed my bones caught fire.
You put me down, I can never rebear this picture,
I was the invited but deadly guest.

And now, later, I in my manhood am strange to you.
You see me approach you, you think: ‘He is
The summer, he makes my flesh and keeps
The dogs in me alive.'

While you must die every day, not together
With me, I am not, I am not except in your earth.
In me your life perishes in rotation, you do not
Return to me, from you I do not recover.

Translation John Irons
...

Dun lied donkere draad
land als een laken
dat zinkt.

Lenteland van hoeven en melk
en kinderen van wilgehout.

Koorts en zomerland wanneer de zon
haar jongen in het koren maakt.

Blonde omheining
met de doofstomme boeren bij de dode haarden
die bidden 'Dat God ons vergeve voor
wat hij ons heeft aangedaan'.

Met de vissers die op hun boten branden
met de gevlekte dieren de schuimbekkende vrouwen
die zinken.

Land, gij breekt mij aan. Mijn ogen zijn scherven.
Ik in Ithaka met gaten in mijn vel,
ik leen uw lucht in mijn woorden.
Uw struiken uw linden schuilen in mijn taal.

Mijn letters zijn: West-Vlaanderen duin en polder.

Ik verdrink in u,
land. gij wordt een gong in mijn schedel en soms
later in de havens
een kinkhoorn: mei en kever. duistere lichte
aarde.
...

Sparse song dark thread
Land like a sheet
That sinks

Springland of hooves and milk
And children of willow

Fever and summerland when the sun
Makes its young in the corn

Blond fencing
With the deaf-mute farmers by the dead firesides
That pray ‘May God forgive us for
What he has done to us.'

With the fishermen who burn on their boats
With the spotted animals the foaming women
That sink

Land you break into me. My eyes are shards
I in Ithaca with holes in my skin
I borrow your air in my words
Your bushes your lime trees hide in my language

My letters are: West Flanders dune and polder

I drown in you
Land you become a gong in my skull and sometimes
Later in the harbours
A conch: May and beetle Dim light
Earth.

Translation John Irons
...

Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.

Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.

Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.

Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.
...