Το Χρονικό Μιάς Αγάπης (I) Poem by Panos Ambelas

Κάποια στιγμή, σου λέω, θα κατευνάσει ο Καιρός,
αφού αγαπιόμαστε· οι άνθρωποι.
Ο ξάστερος ουρανός θα καθαρίσει τις σκέψεις,
θα αναζωογονήσει τις ψυχές μας και
θα ξαναενώσει τον κόσμο τούτο.

Πονώ για μια αγάπη και γι'αυτά που έρχονται
χωρίς αυτή.
Δεν έμελε να έρθουν κι'άλλες στιγμές αυτού του έρωτα.
Εύχομαι να είναι ψέμα.

Θυμάσε εκείνα τα πρωινά;
Είχαν εκείνα που μας άρεσαν,
τα φωτεινά, τα χαμογελαστά.
Καθισμένοι στην αλμύρα της θάλασσας
ξεθάβαμε τα δικά μας κοχύλια.

Μα η ώρα περνούσε!

Φυσούσε το μεσημεριανό αγέρι
στη βεράντα της ζωής μας.
Μήπως θυμήθηκες εκείνα τα λουλούδια
που στόλιζαν το κέρινο κορμί σου
στη χαραυγή του καλοκαιριού.

Αργήσαμε, όμως, πιά· νύχτωσε!
Χαθήκαμε στον περιβολιού τα μονοπάτια
κάτω από τον ξάστερο νυχτερινο ουρανό.

Μετά από αυτά βρεθήκαμε εδώ.

Προσπαθούμε να πούμε αυτά
που δεν λέγονται.
Ξέρω ότι εγώ ήμουν το μαύρο
και εσύ το άσπρο στη ζωή μου.
Νικήθηκα από τον εαυτό μου,
προσκύνησα στο ναό της αλαζονείας,
έγινα δούλος του 'εγώ' μου.

Άκουσε με!
Λίγα λόγια μονάχα,
που έπρεπε να είχα πει
μια άλλη στιγμή,
τότε που σταμάτησε ο χρόνος της αγάπης
για εσένα.
Ακόμη και αν στο έκρυψα κάτω από τα συναισθήματα μου.

Άκουσε με!

Ήρθαμε, ο καθένας, στη ζωή του άλλου
υποσχόμενοι να μην ραγίσει κανένας την καρδιά του άλλου.

Κάτι τελευταίο...
Περίμενε!

Είναι τόσο εύκολο να αγαπάς,
είναι, όμως δύσκολο να μάχεσαι για την αγάπη.
Και, ναι!
Μάχομαι για την δική σου αγάπη.