Kalimti Ang Tanan Kay Lumalabay Lamang Poem by RIC BASTASA

Kalimti ang kasuko. Kalimti ang kahiubos.
Kalimti ang kasakit nga imong nadawat.
Kalimti ang kasakit nga imong nahatag.

Mobuhagay ang mga ulan sa tubig
Magsigi kini ug gukod sa mga suba
Paingon sa dagat ug hangtod mahuman
Ang ginukdanay. Kalimtan na dayon ang tanan.

Usahay madungog mo ang awit gikan sa layong bungtod.
Ganahan ka maminaw, apan dili kaayo klaro.
Dili ka kasabot. Kinsa ba kanang miawit?
Kang kinsa ba kanang tingog?

Moabot ang mga bata, magpaila nga sila
Imong mga apo sa tuhod
Hawiran nila ang imong kamot nga
Natikig sa baga nga kubal ug daghan nga konot.

Magpabilin sa imong panumduman ang mga ngalan sa dagkong suba.
Pagkangilngig sa ilang kadako. Apan wa ka mahadlok.
Nagsigi ug dagan, dagan, dagan, hangtod ang tanan malimtan.
Makita mo ang mga bukid. Lahi na sila. Nangausob ang ilang dagway.
Motindog ka sa lapyahan. Wala ka nay mailhan sa iyang mga tunob.

Kalimti ang tanan. Ang tanan lumalabay lamang.
Ang mga amang atubang sa laing mga amang. Magpahiyom, mangidhat.