Kon Magsakit Na Gani Ang Akong Kilid Poem by RIC BASTASA

Kon magsakit na gani ang akong kilid
Lain na dayon ang akong mahunahunaan.
Ubod sa lubi nga gikaon sa batol.
Mga kuting nga nagpista sa likod ni Exuperio.
Nangka nga gitigbak kay wala maputos.
Babaye nga nagkanta nga mipiyok.
Lalaki nga migunit sa pader kay dili makaihi.
Mga tambok nga karapata sa su’d sa dunggan
Sa akong iro nga si Bonbon. Mga alimatok
Nga nagsuyop sa dugo sa akong mga paa.
Gold fish sa aquarium nga nalimtan
Og lawog. Naunlod, mibutod ang tiyan.
Nabaho. Nahiloan nga bagtok nga mas
Dako pa sa iring. Giulod sa ilalom sa banakid
Nga humay sa among kamalig. Irong buang
Naglutaw sa sapa, gibitik sa mga bugoy.
Halwan nga gipasol, wala makuha nalimtan
Sa bata didto sa katunggan. Nadugta.

Hikapon ko ang akong kilid. Painitan
Sa akong kamot. Tusak-tusakon paghinay
Sa akong tudlo. Gipangita ko kon asa dapit
Ang hinungdan. Mahinumduman ko dayon
Ang gisulti ni Dr. Lao. Dunay mobutod.
Manghubag. Ug moabot ang takna nga atong
Gipaabot. Wala nay tambal. Ang mabuhat nato
Mao na lang ang paghangad ug pag-ampo.

Gibuka ko ang akong mga mata. Tutok
Sa kisame. Gidawat ko ang tanan. Giabrihan ko
Ang bintana. Hangad sa langit. Ihap-ihap
Sa mga bitoon. Pagka-anindot pa gayod unta.