MORATORIUM Poem by Anne Vegter

Toen we van John's begrafenis thuiskwamen
was er niemand die vroeg: wilde John eigenlijk wel leven?

(was gek op begrafenissen geweest, ging altijd,
had er misschien ineens genoeg van gekregen).

Hij kwam nog een keer op bezoek, twee jaar later.
Zei: ‘ Mijn moeder zeurt lang door over die kachel,

neem haar niet kwalijk, ze mist me.
Ze denkt dat afbetalingen helpen tegen pijn.'

Toen we naar de uitgang kropen hoorde je niemand zeggen
dat John er een puinhoop van gemaakt had.

Net voorbij het hek hielden we elkaar scherp in het oog
maar iedereen zweeg, zoals vaker bij doden.

Zijn moeder zat daar hoog op een tak wat ongemakkelijk
in het lichaam van een Oehoe.

De vogel heet eigenlijk Bubo bubo, wat volgens kenners
‘ik pluk je' betekent.