New York (Dutch) Poem by Pavol Janik

In een horizontale spiegel
van de uitgestrekte baai
steken de punten van een hoekige stad
doorprikkend de sterrenhemel.

In de glinsterende zee van lampen
flirterig fladderende boten
beven wonderlijk
op je opwindende benen
die zwemmen in het benedendek
van een brokaat avondjurk.

Opeens zijn we vermisten
als naalden in een labyrint van zilverpapier.

Sommige dingen vatten we persoonlijk op -
stretched limousines,
eekhoorns in de rui in Central Park
en het metalen lichaam van de dode vrijheid.

In New York wordt het vooral donker.

De glinsterende donker licht op.

De duizend-armige kroonluchter van de megastad
schrijft elke avond Einstein's boodschap over de snelheid van het licht
op het glanzende wateroppervlak.

En nog voor de schemering
wordt het witte doek van de hemel van New York overspoeld
met hectoliters van Hollywood bloed.

Waar reikt het rijk van glas en marmer?
Waar is het doel van de slanke raketten van de wolkenkrabbers?

God koopt een hotdog
onderin de straat van zestig verdiepingen.

God is een zwarte
en houdt van de grijze kleur van beton.

Zijn zoon is geboren
in een kartonnen doos
van de nieuwste soort slaaf.