Op rubberen wielen schuift de deur Poem by Erik Spinoy

Op rubberen wielen schuift de deur
van deze coconachtige ruimte dicht

en al het andere geluid verdwijnt.

Terwijl men naar de zoutgebleekte schoenpunt kijkt
boven een roestvrijstalen traliewerk
op centimeters zand

en naar de driedimensionale mozaïek
van asfaltkleurig polymeerschuim op
de wanden van meer zand en MDF en glaswol

klinkt in deze dode kamer bonzend
als uw bloedstroom niets

dan de ontkenning die het alles draagt:

een vloedlijn die gedachteloos ruisen scheidt

van helmgras zingend altijd
van betekenis.