Sürgün... Poem by susku guz

Bir piyon kutuda diğerleri sokakta.
İlk hamlede gök düşecek,
yırtılacak yüzümdeki sığ perde, Kusacağım! ! .
İlk adımda her biri birbirinden yırtıcı kahramanlar taşınacak dünyaya...
Ellerimi saklayıp gözlerimi yumacağım.
Annemin göğsünde dağınık taraflarım birikecek,
sorsana, az mı üşüyeceğim! !

Sürgüne gönderilmiş mektupların arasından,
seçilip okunacağım defalarca,
dinleyen olmayacak.
Sürgün,
diz kapaklarıma yapışan
uzun bir yolun alnından eğilip bakacak gözlerime.
Ağlamak yok, biraz daha gayret! ! .
Salya sümük eğrelti bir acı işte karşında! ...
Sakın ha! Yok yok...
Ağlamak yok.

Ellerimin sıvası döküldüğünden beri,
kuşları hangi renge boyasam tutmuyor.
Kalabalık dokunmalar,
yanlış kanatlar,
tek hamlede parçalanacak kadar ucuz bir gök...
Yakalamam! ...
Ellerimi yıkık duvarların arkasında saklıyorum, sıvası yok...

Bakma gözlerime, ne olur bakma! ...
Orada insan yok! .
Uçurtmalar gayet resmi bugünlerde,
alıcısı yok! ..
Köhnemiş bilyeler etrafta avuçlayan yok! ..
Uzağa bir sürgün bırakmışlar,
git al diye bağırmış birisi, gitmişim! ! .
En az kendimde kalmışım!
Mızıkçılığım tutmuş en çok kendimden caymışım...
Yol boyu, soluksuz koşmuşum, düşmüşüm kanamışım
ama hiç ölmemişim, yaşamışım hey! !
Yaşamışım! .

Az gülüp,
çok ağlayanlara fedakarlık etmişim,
vefa doğmamışken daha
isim bulup sonra kazımışım yerinden...
Dizlerimin üzerine,
yere kapaklanınca kimsenin ceketine asılmadan,
ayağımın tekini bulup kalkmışım.
Çelme takanları yazıp bir müsveddeye okumuşum her birine! ! ...

Kiralık evler değil,
kiralık ruhlar tutmuşum yanıma,
yanım kirlenmiş...
Griye dönünce perdelerin rengi,
pencereleri kıranları ayıklamışım odalardan.
Kim ne derse desin,
Gün geçtikçe büyüyorum, odamda...
Sılaya kaç var, bilmiyorum! .

Ama sürgündeyim, öyle diyorlar! ..