Te midden van betonnen torens Poem by Erik Spinoy

Te midden van betonnen torens
was versneld

een tentenkamp gegroeid
waar zwarte zak
na zak
naar binnen werd gebracht.

Onder de ritsen zaten
kiezen of een romp
een botfragment of
flarden het meest
van andere vezels.

Een wind woei er van as
die uit een hete hel gerezen
traag om stalen balken draaide
en om de brokken bergen puin
waar reddingsteams en hoge
torenkranen doodnerveuze
maden enkel
bontgekleurde mieren waren.

Het ongeëvenaarde werk
zag ik
van hen mijn
evennaasten - diep

gestoorde helden die
de hand van de natuur
opzij slaan

en maar blijven
doorgaan.