АДСУТНАСЬЦЬ Poem by Wislawa Szymborska

Яшчэ трохі -
і мая мама магла б выйсьці замуж
за Зьбігнева Б. са Здуньскай Волі.
І калі б мелі дачку - гэта была б ня я.
Можа, лепш памятала б імёны і твары,
запамінала б мэлёдыі зь першага разу,
пазнавала б дакладна любую птушку.
Мела б найлепшыя ў клясе адзнакі
па хіміі й фізыцы, горшыя трохі -
па польскай, але паціху пісала б вершы,
нашмат цікавейшыя за мае.

Яшчэ трохі -
і мой тата ў той самы час
мог ажаніцца зь Ядвігаю Р. з Закапанэ.
І калі б мелі дачку - гэта была б ня я.
Можа, лепей магла б настаяць на сваім.
Сьмела давала б нырца на глыбокай вадзе.
Схільная паддавацца агульным настроям.
Здольная быць у некалькіх месцах адначасова,
але рэдка за кніжкай, часьцей на падворку,
ганяючы мяч разам з хлопцамі.

Можа, абедзьве сустрэліся б нават
у той самай школе, у тым самым класе.
Але якія былі б зь іх сяброўкі?
Нічога агульнага, апрача агульнага здымка,
дзе стаялі б далёка адна ад адной.

- Дзяўчаткі, станьце вось тут, -
казаў бы фатограф. -
Ніжэйшыя сьпераду, а вышэйшыя ззаду.
І ўсім прыгожа ўсьміхацца, бо зараз вылеціць птушка.
Толькі яшчэ палічыце,
ці ўсе на месцы?

- Так. На месцы. Усе.