Claudio Rodríguez

Claudio Rodríguez Poems

Willkommen die Nacht dem, der sicher geht
und mit klaren Augen gelassen das Feld ansieht,
und mit reinem Leben friedlich den Himmel ansieht,
seine Stadt und sein Haus, seine Familie und sein Werk.

Doch wer tastend geht und Schatten sieht, die harte
Miene des Himmels sieht und das Urteil seiner Erde
und die Böswilligkeit seiner Lieben lebt,
dem ist die Nacht Feindin und ihr Erbarmen Bedrängung.

Und mehr noch in diesem Ödland der Alta Rioja,
wo sie sich mit so viel blendender Klarheit öffnet,
so erschreckend nah pulsiert, und sehr
in die Seele dringt, und sie tief aufwühlt.

Denn wie das Feuer enthüllt die Nacht immer,
verfeinert, poliert die Zeit, das Gebet und das Schluchzen,
gibt der Sünde Glätte, der Erinnerung Schliff,
bestraft und rettet ein ganzes Leben.

Willkommen die Nacht mit ihrer schönen Gefahr.
...

Déjame que te hable en esta hora
de dolor con alegres
palabras. Ya se sabe
que el escorpión, la sanguijuela, el piojo,
curan a veces. Pero tú oye, déjame
decirte que, a pesar
de tanta vida deplorable, sí,
a pesar y aun ahora
que estamos en derrota, nunca en doma,
el dolor es la nube,
la alegría, el espacio,
el dolor es el huésped,
la alegría, la casa.
Que el dolor es la miel,
símbolo de la muerte, y la alegría
es agria, seca, nueva,
lo único que tiene
verdadero sentido.
Déjame que con vieja
sabiduría, diga:
a pesar, a pesar
de todos los pesares
y aunque sea muy dolorosa y aunque
sea a veces inmunda, siempre, siempre
la más honda verdad es la alegría.
La que de un río turbio
hace aguas limpias,
la que hace que te diga
estas palabras tan indignas ahora,
la que nos llega como
llega la noche y llega la mañana,
como llega a la orilla
la ola:
irremediablemente.
...

Laß mich in dieser Stunde
des Schmerzes mit heiteren
Worten zu dir sprechen. Zwar wissen wir,
daß Skorpion, Blutegel und Floh
manchmal heilen. Doch du höre, laß mich
dir sagen, daß trotz
so viel beklagenswertem Leben, ja,
trotzdem und selbst jetzt,
wo wir besiegt, nie bezwungen sind,
der Schmerz die Wolke ist;
die Freude, der Raum;
der Schmerz der Gast ist;
die Freude, das Haus.
Daß der Schmerz der Honig ist,
Symbol des Todes, und die Freude
sauer, trocken, neu ist,
das einzige, was
wirklich Sinn hat.
Laß mich mit alter
Weisheit sagen:
trotzdem, trotz
all der Trauer
und auch wenn es sehr schmerzhaft ist, und auch
wenn es manchmal unsäglich ist, immer, immer
ist die tiefste Wahrheit die Freude.
Die aus einem trüben Fluß
reine Wasser macht,
die bewirkt, daß ich dir jetzt
diese so unwürdigen Worte sage,
die zu uns kommt wie
die Nacht kommt und der Morgen kommt,
wie ans Ufer
die Welle:
ganz unvermeidlich.
...

Permets-moi de te parler, en ce moment
de douleur, avec des mots
de joie. Tout le monde sait bien
que le scorpion, la sangsue, la punaise,
guérissent parfois. Mais écoute-moi, laisse-moi
te dire que, en dépit
de tant de vie si déplorable, oui,
en dépit et même maintenant
que nous sommes rompus, jamais vaincus,
la douleur est la nuée,
la joie, l'horizon,
la douleur est l'invitée,
la joie, la maison.
Car la douleur est le miel,
le symbole de la mort, et car la joie
est vive, sèche, nouvelle,
la seule chose qui possède
véritablement un sens.
Avec toute la sagesse
du monde, laisse-moi dire que :
en dépit, en dépit
de tous les dépits
et bien qu'elle soit très douloureuse et bien qu'elle
soit même immonde parfois, toujours, toujours
la vérité la plus profonde c'est la joie.
Celle qui d'une sombre rivière
rend les eaux claires,
celle qui fait que je te dise
ces paroles si indignes à présent,
celle qui nous arrive comme
arrive la nuit et arrive le jour
comme sur la rive la vague
arrive :
irrémédiablement.
...

Να σου μιλάω άσε με, την ώρα αυτή
του πόνου, με τα λόγια της χαράς.
Το ξέρουμε άλλωστε
πως ο σκορπιός, η ψείρα και η βδέλλα
κάποιες φορές γιατρεύουν. Εσύ όμως άκου,
άσε με να σου πω ότι, κι αν είναι
αξιοθρήνητη η ζωή, και τώρα ακόμη
που έχουμε ηττηθεί, όχι όμως και παραδοθεί,
ο πόνος είν' το σύννεφο,
και η χαρά ο χώρος·
ο πόνος είναι ο καλεσμένος
κι η χαρά το σπίτι.
Ο πόνος είν' το μέλι,
σύμβολο του θανάτου, και η χαρά
είναι πικρή, ξερή, και πάντα νέα,
αυτή μονάχα διαθέτει
στ' αλήθεια νόημα.
Άσε με να σου πω
με γνώση και σοφία πανάρχαια:
ότι παρ' όλα αυτά, παρά
τις πίκρες όλες,
κι ας είναι τόσο οδυνηρή, κι ας είναι
αφόρητη ώρες ώρες, πάντα, ναι, πάντα,
η πιο βαθιά αλήθεια είναι η χαρά.
Αυτή που στο θολό ποτάμι
κάνει διάφανο το νερό,
εκείνη που με κάνει να σου λέω
αυτές τις λέξεις, τις τόσο ανάξιες τώρα,
αυτή που φτάνει ως εμάς όπως
φτάνει η νύχτα και όπως φτάνει το πρωί,
όπως φτάνει στην όχθη
το κύμα:
ανεπανόρθωτα.
...

Lascia che in questa ora di dolore
parli con te con liete
parole. Si sa bene
che scorpione, pidocchio, sanguisuga,
salvano a volte. Ma, ascolta, lasciati
dire che, malgrado
questa mia vita tanto deplorevole,
si, malgrado e anche ora
seppur siamo sconfitti sempre indomiti,
il dolore è la nube,
la letizia, lo spazio;
ed ospite è il dolore,
la letizia, la casa.
Che è miele il dolore,
simbolo della morte, e la letizia
è aspra, secca, nuova,
sola cosa che ha
vero significato.
Lascia che con antica
sapienza, io ti dica:
a malgrado, a malgrado
tutti quanti i malgrado
e anche se dolorosa, e sebbene
sia a volte immonda, sempre, sempre
la più profonda verità è la gioia.
Quella che un fiume torbido
rende acqua pulita,
e che mi spinge a dirti
ora indegne parole,
e che arriva come
la notte ed il mattino,
come l'onda
alla riva:
irrimediabilmente.
...

Leisk man tau kalbėti šią skausmo
valandą linksmais
žodžiais. Juk žinoma
kad skorpionas, kad siurbėlė, kad dėlė
kartais gydo. Bet tu klausyk, leisk
tau pasakyti, kad nepaisant
tokio apgailėtino gyvenimo, taip,
nepaisant kad ir dabar
gyvename pragaišty, bet ne pavergtyje,
skausmas yra debesys,
džiaugsmas, erdvė,
skausmas yra priebėga,
džiaugsmas, namai.
Kad skausmas yra medus,
mirties simbolis, o džiaugsmas
yra kartus, sausas, naujas,
vienintelis, turintis
tikrąją prasmę.
Leisk man tau sena
išmintim pasakyti:
nepaisant, nepaisant
visų tų paistalų
ir nors bus labai skausminga, ir nors
kartais bus nebylu, visuomet, visuomet
pati giliausia tiesa yra džiaugsmas.
Tas, kuris putotoje upėje
nuskaidrina vandenis,
tas, kuris mane verčia tau sakyti
tuos, šiuo metu tokius netinkamus, žodžius,
tas, kuris mus užklumpa, kaip
užklumpa naktis ir užklumpa rytas,
kaip ausį pasiekia
banga:
neatšaukiamai.
...

Deixa que eu te fale nesta hora
de dor com alegres
palavras. Já se sabe
que o escorpião, a sanguessuga, o piolho,
curam às vezes. Porém, ouve, deixa-me
dizer-te que, apesar
de tanta vida deplorável, sim,
apesar e agora ainda
que estamos a caminho, nunca em domação,
a dor é a nuvem,
a alegria, o espaço,
a dor é o hóspede,
a alegria, a casa.
Que a dor é o mel,
símbolo da morte, e a alegria
é azeda, seca, nova,
coisa única que tem
verdadeiro sentido.
Deixa que com velha
sabedoria, eu diga:
apesar, apesar
de todos os pesares
e ainda que seja muito dolorosa, e ainda
que por vezes seja imunda, sempre, sempre
a mais profunda verdade é a alegria.
Essa que de um rio turvo
faz águas límpidas,
essa que faz com que te diga
estas palavras tão indignas agora,
essa que nos chega como
chega a noite e chega a manhã,
como chega à margem
a onda:
irremediavelmente.
...

Послушай, ще ти кажа в часа
на скръб две думи
на веселие. Известно е -
пиявицата, скорпионът и бълхата
церят понякога. Ти мене слушай:
противно
на жалкия живот,
противно нему, даже и сега,
когато сме надвити, не и усмирени,
скръбта е облакът,
веселието - синева,
скръбта е гостенин,
веселието - домът.
Скръбта е мед,
символ на смърт, веселието е
тръпчиво, сухо, ново,
единственото
истински значимо.
Послушай мен
и мъдростта ми стара:
противно, противно на
всичко противно,
дори безумно да боли и да е скверно
по някой път, веселието всякога,
всякога е чиста истина.
Която мътната река
прави на бистър ручей,
която кара ме да ти приказвам
сега недопустими думи,
която ни застига
като сутрин и като нощ,
като вълна - брега:
необратимо.
...

AVENTURA DE UNA DESTRUCCIÓN

Cómo conozco el algodón y el hilo de esta almohada
herida por mis sueños,
sollozada y desierta,
donde crecí durante quince años.
En esta almohada desde la que mis ojos
vieron el cielo
y la pureza de la amanecida
y el resplandor nocturno
cuando el sudor, ladrón muy huérfano, y el fruto transparente
de mi inocencia, y la germinación del cuerpo
eran ya casi bienaventuranza.

La cama temblorosa
donde la pesadilla se hizo carne,
donde fue fértil la respiración,
audaz como la lluvia,
con su tejido luminoso y sin ceniza alguna.

Y mi cama fue nido
y ahora es alimaña;
ya su madera sin barniz, oscura,
sin amparo.

No volveré a dormir en este daño, en esta
ruina,
arropado entre escombros, sin embozo,
sin amor ni familia,
entre la escoria viva.
Y al mismo tiempo quiero calentarme
en ella, ver
cómo amanece, cómo
la luz me da en mi cara, aquí en mi cama.
La vuestra, padre mío, madre mía,
hermanos míos,
donde mi salvación fue vuestra muerte.
...

Wie gut ich Baumwolle und Garn dieses Kissens kenne,
verletzt von meinen Träumen,
beschluchzt und verlassen,
wo ich fünfzehn Jahre lang heranwuchs.
Auf diesem Kissen, von dem aus meine Augen
den Himmel sahen
und die Reinheit der frühen Morgenstunden
und den nächtlichen Glanz,
als der Schweiß, so verwaister Dieb, und die durchscheinende Frucht
meiner Unschuld, und das Keimen des Körpers
schon fast Glückseligkeit waren.

Das zitternde Bett,
wo der Albtraum Fleisch wurde,
wo die Atmung fruchtbar war,
wagemutig wie der Regen
mit seinem lichten Gewebe und ohne jede Asche.

Und mein Bett war Nest
und ist jetzt Bestie;
kein Lack mehr auf dem Holz, dunkel,
schutzlos.

Ich werde nicht mehr in dieser Verletzung schlafen, in dieser
Ruine,
bedeckt zwischen Trümmern, ohne eingeschlagenes Laken,
ohne Liebe und Familie,
zwischen dem lebendigen Auswurf.
Und zugleich möchte ich mich
darin wärmen, sehen,
wie es tagt, wie
das Licht mir in mein Gesicht scheint, hier in meinem Bett.
Das eure, mein Vater, meine Mutter,
meine Geschwister,
wo meine Rettung euer Tod war.
...

Clarity always falling from the sky;
it is a gift: it is not found among things
but very high above them and it floods them,
making their lives and labour its vocation.
...

Let me speak to you now, in this hour
of pain, with happy
words. It's common knowledge
that scorpions, ticks and leeches
...

Joyful is he who one good day leaves, humble,
and saunters through the streets, like on so many past days
of his life, expecting nothing
and suddenly —what's this? — he looks up
...

Siempre la claridad viene del cielo;
es un don: no se halla entre las cosas
sino muy por encima, y las ocupa
haciendo de ello vida y labor propias.
Así amanece el día; así la noche
cierra el gran aposento de sus sombras.
Y esto es un don. ¿Quién hace menos creados
cada vez a los seres? ¿Qué alta bóveda
los contiene en su amor? ¡Si ya nos llega
y es pronto aún, ya llega a la redonda
a la manera de los vuelos tuyos
y se cierne, y se aleja y, aún remota,
nada hay tan claro como sus impulsos!
Oh, claridad sedienta de una forma,
de una materia para deslumbrarla
quemándose a sí misma al cumplir su obra.
Como yo, como todo lo que espera.
Si tú la luz te la has llevado toda,
¿cómo voy a esperar nada del alba?
Y, sin embargo —esto es un don—, mi boca
espera, y mi alma espera, y tú me esperas,
ebria persecución, claridad sola
mortal como el abrazo de las hoces,
pero abrazo hasta el fin que nunca afloja
...

Immer kommt die Klarheit vom Himmel;
sie ist eine Gabe: nicht zwischen den Dingen findet sie sich,
sondern weit darüber, und sie besetzt sie,
macht daraus eigenes Leben und Wirken.
So bricht der Tag an; so schließt die Nacht
das große Gemach ihrer Schatten.
Und das ist eine Gabe. Wer macht die Wesen
immer weniger zu Geschöpfen? Welch hohe Wölbung
hält sie in ihrer Liebe? Dringt sie doch schon zu uns,
und es ist noch früh, dringt sie doch schon
nach Art deiner Flüge von überall her
und sinkt herab, und entfernt sich, und selbst von fern
ist nichts so klar wie ihre Impulse!
Oh, nach einer Form dürstende Klarheit,
nach einer Materie, sie zu blenden,
sich selbst verbrennend bei der Vollendung des Werks.
Wie ich, wie alles, das wartet.
Wenn du das Licht mitgenommen hast, das ganze,
was soll ich dann vom Morgengrauen erwarten?
Und dennoch —das ist eine Gabe—, mein Mund
wartet, und meine Seele wartet, und du wartest auf mich,
trunkene Verfolgung, einzige Klarheit,
tödlich wie die Umarmung der Sensen,
doch Umarmung bis zum Ende, läßt nie nach.
...


La clarté toujours nous arrive du ciel;
c'est un don : non pas lové au creux des choses
mais bien au-dessus d'elles, les enveloppant
pour mieux les mettre au monde et en mouvement.
Ainsi s'ouvre le jour; ainsi la nuit
s'enferme entre les quatre murs de l'ombre.
Et c'est vraiment un don. Qui rend les êtres
de plus en plus diffus? Quelle voûte immense
les enrobe de son amour? Si à peine
disparue, elle nous revient à la ronde
de la même façon dont tu voles, s'approchant,
et que même au loin, quand elle plane sur les ombres,
il n'y a rien de plus net que ses élans!
Oh clarté, clarté toujours si assoiffée
d'une forme ou d'un corps qui pourrait l'aveugler,
et qui se consume une fois son œuvre terminée.
Comme moi, comme tout ce qui nous tient en haleine.
Si toute la lumière par toi s'est échappée,
quel autre espoir l'aube pourrait-elle m'apporter?
Et, cependant — c'est vraiment un don —, mes lèvres,
et mon âme, et toi, me tiennent en haleine,
enivrante poursuite, clarté d'un seul parage
mortelle comme l'étreinte d'une gorge,
mais qui jusqu'au bout jamais ne relâche.
...

Πάντα η διαύγεια έρχεται απ' τον ουρανό·
είναι δώρο: δε βρίσκεται ανάμεσα στα πράγματα
αλλά πολύ πιο πάνω, τα καταλαμβάνει
και τούτο γίνεται η ζωή της και το έργο της.
Έτσι χαράζει η μέρα· έτσι κλείνει
η νύχτα τη μεγάλη αυλαία των σκιών της.
Και είναι δώρο. Ποιος κάνει όλο και πιο
άκτιστα τα όντα; Ποιος ψηλός θόλος
τα περιέχει στην αγάπη του; Αν τώρα έρχεται σ' εμάς
κι είναι νωρίς ακόμη, έρχεται πια παντού εδώ
σαν τις δικές σου πτήσεις,
κλείνει, κι απομακρύνεται, και, μακρινή ακόμη,
τίποτα φωτεινότερο από τις ενορμήσεις της!
Διαύγεια που διψάει για μια μορφή,
μιαν ύλη για να τη φωτίσει
και να καεί η ίδια ολοκληρώνοντας το έργο της.
Όπως εγώ, όπως το καθετί που περιμένει.
Αν έχεις πάρει εσύ μαζί σου ολάκερο το φως,
τι άραγε να περιμένω εγώ από την αυγή;
Κι ωστόσο —είναι δώρο— το στόμα
περιμένει, η ψυχή μου περιμένει, κι εσύ με περιμένεις,
μεθυσμένη καταδίωξη, μοναδική μου διαύγεια
θανάσιμη όπως το αγκάλιασμα των δρεπανιών,
αγκάλιασμα μέχρι το τέλος όμως που ποτέ δεν χαλαρώνει.
...

Skaidrumas visuomet nusileidžia iš dangaus;
tai dovana: jis nesislepia tarp daiktų,
jis tvyro juose pačiuose, ir juos užima
dirbindamas iš jų gyvenimą ir reikiamus darbus.
Taip prabrėkšta diena; taip naktis
užveria didį savo šešėlių prieglobstį.
Ir tai taip pat dovana. Kas paverčia kaskart vis
mažesniais sutvėrimus? Kokia didi slėptuvė
juos laiko savo meilėj? Ir jinai jau mus gožia,
nors vis dar anksti tėra, jau ateina į apskritimą,
į tavo skrydžių prigimtį
ir sklendžia, ir nutolsta, ir dar sugriūva,
nes nėra nieko šviesiau už jos impulsus!
O šviesa, įžiebta formoje,
materijoje, kad apakintumei ją
joje pačioje degdamas, kad užbaigtum savo kūrinį.
Kaip aš, kaip visa, kas laukia.
Jei tavo šviesa tave visą pasiėmė,
kaip man nieko nesulaukti aušroje?
Ir nepaisant viso to —tai dovana— mano burna
laukia, mano siela laukia, ir tu manęs lauki,
apsvaigęs persekiojimas, vienintelė šviesa -
mirtingoji kaip daubų apkabinimas
bet apkabinimas, kuris niekuomet neužsmaugia
...

Само от небето иде светлината
и е дар - не се намира сред нещата,
а е над тях високо и ги всеобема,
това са ѝ битът и заниманието.
Тъй съмва утрото и тъй нощта
селенията на сенките затваря.
И това е дар. Кой на творенията дава
да се обърнат в същества? И що за недостъпен свод
съдържа ги във любовта си? Застига ни,
какво като е рано, задава се отвсякъде,
във полет на твоите подобен,
и се рее, отлита и, макар далечна,
е несравнимо ясна в поривите свои!
О, светлина за форма зажадняла и
за материя, където да сияе
и да изтлее в свършека на свойто дело.
Като мен и като всичко, що очаква.
Щом виделото си отнесла цяло,
какво да чакам от зората?
Все пак - пореден дар - устата ми
очаква, чака душата, ти ме чакаш мен,
замаяно преследване, едничка светлина,
като прегръдка гибелна на сърп,
но пък докрай прегръдка, дето не отслабва.
...

Claudio Rodríguez Biography

Born in Zamora on January 30, 1934, Claudio Rodríguez is one of the most attractive and original Spanish poets of the mid-twentieth-century generation. His first book, Gift of Inebriation, written in 1953, (“poetry – adolescence – as a gift; and inebriation as a state of enthusiasm, in the platonic sense; a state of inspiration, rapture, ecstasy or, in Christian terminology, fervour”), charted the course that his own poems and those of his generation were later to pursue.)

The Best Poem Of Claudio Rodríguez

OFFENE NACHT

Willkommen die Nacht dem, der sicher geht
und mit klaren Augen gelassen das Feld ansieht,
und mit reinem Leben friedlich den Himmel ansieht,
seine Stadt und sein Haus, seine Familie und sein Werk.

Doch wer tastend geht und Schatten sieht, die harte
Miene des Himmels sieht und das Urteil seiner Erde
und die Böswilligkeit seiner Lieben lebt,
dem ist die Nacht Feindin und ihr Erbarmen Bedrängung.

Und mehr noch in diesem Ödland der Alta Rioja,
wo sie sich mit so viel blendender Klarheit öffnet,
so erschreckend nah pulsiert, und sehr
in die Seele dringt, und sie tief aufwühlt.

Denn wie das Feuer enthüllt die Nacht immer,
verfeinert, poliert die Zeit, das Gebet und das Schluchzen,
gibt der Sünde Glätte, der Erinnerung Schliff,
bestraft und rettet ein ganzes Leben.

Willkommen die Nacht mit ihrer schönen Gefahr.

Claudio Rodríguez Comments

Claudio Rodríguez Popularity

Claudio Rodríguez Popularity

Close
Error Success