Guido Gezelle Poems

I have many an hour with you worn out and enjoyed
and never has an hour with you bored me for a moment.
I have many a flower for you
...

Welcome Winter, how cracks your ice?
Fills your snow the valleys?
I have here spring thaw at the hearth
And no fire to fetch.
...

Ten halven afgewrocht,
ontvangen, niet geboren;
gevonden algeheel,
noch algeheel verloren,
zoo ligt er menig rijm
onvast in mij, en beidt
den aangenamen tijd
van volle uitspreekbaarheid.


Zoo slaapt de botte in 't hout,
verdonkerd en verdoken;
geen blomme en is er ooit,
geen blad eruit gebroken;
maar blad en blomme en al,
het ligt erin, en beidt
den dag, den dageraad …
de barensveerdigheid.
...

Performed imperfectly,
conceived, not duly born;
not found entirely,
entirely not forlorn,
thus lies many a rhyme
biding, unripe in me,
the pleasurable time
of speakability.

Thus sleep the bushes' buds,
recondite and concealed;
no flower yet unfurled,
no leaf till now revealed;
but leaf and flower lie,
embedded eagerly
biding the day, the dawn . . .
the full parturiency.
...

παραροδανον δοναχηα
Homerus, Ilias, XVIII, 576
O! 't ruischen van het ranke riet!
o wist ik toch uw droevig lied!
wanneer de wind voorbij u voert
en buigend uwe halmen roert,
gij buigt, ootmoedig nijgend, neêr,
staat op en buigt ootmoedig weêr,
en zingt al buigen 't droevig lied,
dat ik beminne, o ranke riet!

O! 't ruischen van het ranke riet!
hoe dikwijls dikwijls zat ik niet
nabij den stillen waterboord
alleen en van geen mensch gestoord,
en lonkte 't rimplend water na,
en sloeg uw zwakke stafjes ga,
en luisterde op het lieve lied,
dat gij mij zongt, o ruischend riet!

O! 't ruischen van het ranke riet!
hoe menig mensch aanschouwt u niet
en hoort uw' zingend' harmonij,
doch luistert niet en gaat voorbij!
voorbij alwaar hem 't herte jaagt,
voorbij waar klinkend goud hem plaagt;
maar uw geluid verstaat hij niet,
o mijn beminde ruischend riet!

Nochtans, o ruischend ranke riet,
uw stem is zoo verachtlijk niet!
God schiep den stroom, God schiep uw stam,
God zeide; "Waait! . . ." en 't windtje kwam,
en 't windtje woei, en wabberde om
uw stam, die op en neder klom!
God luisterde . . . en uw droevig lied
behaagde God, o ruischend riet!

O neen toch, ranke ruischend riet,
mijn ziel misacht uw tale niet;
mijn ziel, die van den zelven God
't gevoel ontving, op zijn gebod,
't gevoel dat uw geruisch verstaat,
wanneer gij op en neder gaat:
o neen, o neen toch, ranke riet,
mijn ziel misacht uw tale niet!

O! 't ruischen van het ranke riet
weêrgalleme in mijn droevig lied,
en klagend kome 't voor uw voet,
Gij, die ons beiden leven doet!
o Gij, die zelf de kranke taal
bemint van eenen rieten staal,
verwerp toch ook mijn klachte niet:
ik! arme, kranke, klagend riet.
...

The rushes swayed beside a murmuring stream
Homer, Iliad XVIII, 576
Oh! the rustling of the slender reed!
I would I knew thy mournful song!
Whenever the wind doth pass thee by
And gently breathe upon thy stem,
Thou bendest, humbly bowing down,
Then risest up to humbly bow again
And sing, whilst bending, that sad song
That I so love, O slender reed!

Oh! The rustling of the slender reed!
How many a time have I sat down
Beside the silent water's edge
Alone and undisturbed by man,
And gazed at the rippling waves.
And touched thy tender stem
Whilst listening to that dear song
Thou used to sing, O rustling reed!

Oh! The rustling of the slender reed!
How many a man perceives thee not,
Nor listens to thy harmonious sounds.
He listens not and passes on
To where his heart enticeth him,
To where the sound of chinking gold allures;
But thy sweet sound he understandeth not,
Oh my beloved rustling reed!

And yet, thou slender rustling reed,
Thy voice is not to be despised!
God made the stream, God made thy stem,
God said, "Oh, come thou little breeze" -
And the breeze came and fluttered round
They stem, making it rise, then bend.
God listened, and they mournful song
Was pleasing to Him, rustling reed!

Ah no, thou slender rustling reed,
My soul despiseth not thy song:
My soul that from God Himself
At His command received the gift
To understand thy rustling song
Whenever thou dost rise or bend:
Oh no, oh no, thou slender reed,
My soul despiseth not thy song!

Oh! The rustling of the slender reed,
Let it resound in my sad song,
And lamenting come before Thy Throne,
O Thou Who gavest life to both!
Thou, Who lovest the mournful song
Of a tapering reed, reject Thou not
My sad complaint, for I, too, am
A poor, lamenting, sickly reed!
...

krinklende winklende waterding,
met 't zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op 't waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel,
al zie 'k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zoo wel,
al zie 'k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe ?
Gij loopt over 't spegelend water klaar,
en 't water niet méér en verroert
dan of het een gladdige windtje waar,
dat stille over 't waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zegt mij dan, —
met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die 't mij zeggen kan: —
Wat schrijft en wat schrijft gij zoo zeer?
Gij schrijft, en 't en staat in het water niet,
gij schrijft, en 't is uit en 't is weg;
geen Christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn 't visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn 't kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn 't keikes of bladtjes of blomkes zoet,
of 't water, waarop dat ge drijft?
Zijn 't vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
of is 'et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
of is het u, schrijverken, zelf ?
En 't krinklende winklende waterding,
met 't zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
en 't bleef daar een stondeke staan:
«Wij schrijven,» zoo sprak het, «al krinklen af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gaf,
één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zoo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nóg,
den heiligen Name van God!»
...

O croinklie crowlie watter-thingie,
croont wi beret sae bleck,
It's gret yer wee heid's ay sae springie
as ye scrieve tae sick effeck!
Ye leeve an ye muive and ye gang sae swith,
though wi fient an erm or leg;
ye birl wi sick an eident pith,
though without an ee - whit a geg!
Whit wiz ye, whit wur ye, whit'll ye be?
Wull ye no spell it oot, ma dear?
Wi yer braw wee skinklin heid ajee,
whit maks ye scrieve an steir?
Ye traivel owre the glessy watter
wi nae mair runkle therr
nor whit a fuff o win micht shatter,
ye pitter-patterer!
O scrievers, scrievers, spik tae me then,
twinty o ye, nae doot,
tell me, wan o ye, jist wan ye ken,
what scrievers ur scrievin aboot?
Ye scrieve, an the watter losses it,
ye scrieve sae gleg, an it's gane;
nae Christian comes up an endosses it:
och scriever, ye tell me nane!
Ye scrieve aboot wee fush, zat it?
Ye're a scriever o the sproats?
Scrieve stanes, leafs, flooers, ye'er at it?
Scrieve whaur yer boady floats?
Scrieve burds that chirm an cheep an peep,
or the bew that's owre awthing
ablow, abune leaming sae deep -
or is it yersel ye're scrieving?
An the croinkie crowlie watter-thingie
croont wi beret sae bleck
heezed up its lugs wi a braw flingie
an pit its birl oan the sneck:
‘We're scrievin,' it sayed, ‘in oor croinklie way,
whitever oor Maister telt us,
oor maker, oor dominie, tae scrieve an tae say,
the wan bit lear he selt us:
we scrieve, an kin je no jaloose,
or ur ye thick as a brod?
We scrievem re-scrieve, scrieve richt roose
The haly name o God!'
...

Cant. II, 1
Ik ben een blomme
en bloeie vóór uwe oogen,
geweldig zonnelicht,
dat, eeuwig onontaard,
mij, nietig schepselken,
in 't leven wilt gedoogen
en, na dit leven, mij
het eeuwig leven spaart.

Ik ben een blomme
en doe des morgens open,
des avonds toe mijn blad,
om beurtelings, nadien,
wanneer gij, zonne, zult,
heropgestaan, mij nopen,
te ontwaken nog eens of
mijn hoofd den slaap te biên.

Mijn leven is
uw licht: mijn doen, mijn derven,
mijn' hope, mijn geluk
mijn éénigste en mijn al;
wat kan ik, zonder u,
als eeuwig, eeuwig sterven;
wat heb ik, zonder u,
dat ik beminnen zal?

'k Ben ver van u,
ofschoon gij, zoete bronne
van al dat leven is
of immer leven doet,
mij naast van al genaakt
en zendt, o lieve zonne,
tot in mijn diepste diep
uw aldoorgaanden gloed.

Haalt op, haalt af! . . .
onbindt mijne aardsche boeien;
ontwortelt mij, ontdelft
mij! . . . Henen laat mij, . . . laat
daar 't altijd zomer is
en zonnelicht mij spoeien
en daar gij, eeuwige, ééne,
alschoone blomme, staat.

Laat alles zijn
voorbij, gedaan, verleden,
dat afscheid tusschen ons
en diepe kloven spant;
laat morgen, avond, al
dat heenmoet henentreden
laat uw oneindig licht
mij zien, in 't Vaderland!

Dan zal ik vóór . . .
o neen, niet vóór uwe oogen
maar naast u, nevens u,
maar in u bloeien zaan;
zoo gij mij, schepselken,
in 't leven wilt gedoogen;
zoo in uw eeuwig licht
me gij laat binnengaan!
...

Canto II, 1
I am a flower
and bloom before your eyes,
o mighty blazing sun,
steadfast eternally,
who'll spare me, creature, in
my little earthly life,
and will hereafter grant me
life in eternity.

I am a flower,
and in the morning open,
at eve I close my leaf,
so that alternately,
whenever you, o sun,
will rise again and stir me,
I may awake once more
or yield my head to sleep.

My life is in
your light: my work, my wanting,
my hope, my happiness,
my only and my all;
what is there without you,
but ever, ever dying,
what have I without you
to love with all my soul?

I'm far from you,
although you, sweetest spring
of everything that lives
or from which life does flow,
yet come so close to me
and send, o dearest sun,
into my deepest deep
your all-pervading glow.

Lift, undo! . . .
untie my earthly fetters;
uproot me, and unearth me! . . .
hence, o let me, there
where always summer reigns
and sunlight let me hasten,
and where, eternal, one,
all-fairest flower you stand.

Let all the things
be past, and gone, departed,
that still divide us now,
like chasms between us stand;
let morning, evening, all
that's fleeting, flee now from me,
let me your endless light
behold, in Heaven's land!

Then I'll before . . .
o, not before your eyes,
but by you, near to you,
but in you blossom soon;
if in that life you'll let
me, creature, have my being,
if your eternal light
you'll let me enter then.
...