Guido Gezelle

I have many an hour with you worn out and enjoyed
and never has an hour with you bored me for a moment.
I have many a flower for you
...

Welcome Winter, how cracks your ice?
Fills your snow the valleys?
I have here spring thaw at the hearth
And no fire to fetch.
...

Ten halven afgewrocht,
ontvangen, niet geboren;
gevonden algeheel,
noch algeheel verloren,
zoo ligt er menig rijm
onvast in mij, en beidt
den aangenamen tijd
van volle uitspreekbaarheid.


Zoo slaapt de botte in 't hout,
verdonkerd en verdoken;
geen blomme en is er ooit,
geen blad eruit gebroken;
maar blad en blomme en al,
het ligt erin, en beidt
den dag, den dageraad …
de barensveerdigheid.
...

Performed imperfectly,
conceived, not duly born;
not found entirely,
entirely not forlorn,
thus lies many a rhyme
biding, unripe in me,
the pleasurable time
of speakability.

Thus sleep the bushes' buds,
recondite and concealed;
no flower yet unfurled,
no leaf till now revealed;
but leaf and flower lie,
embedded eagerly
biding the day, the dawn . . .
the full parturiency.
...

παραροδανον δοναχηα
Homerus, Ilias, XVIII, 576
O! 't ruischen van het ranke riet!
o wist ik toch uw droevig lied!
wanneer de wind voorbij u voert
en buigend uwe halmen roert,
gij buigt, ootmoedig nijgend, neêr,
staat op en buigt ootmoedig weêr,
en zingt al buigen 't droevig lied,
dat ik beminne, o ranke riet!

O! 't ruischen van het ranke riet!
hoe dikwijls dikwijls zat ik niet
nabij den stillen waterboord
alleen en van geen mensch gestoord,
en lonkte 't rimplend water na,
en sloeg uw zwakke stafjes ga,
en luisterde op het lieve lied,
dat gij mij zongt, o ruischend riet!

O! 't ruischen van het ranke riet!
hoe menig mensch aanschouwt u niet
en hoort uw' zingend' harmonij,
doch luistert niet en gaat voorbij!
voorbij alwaar hem 't herte jaagt,
voorbij waar klinkend goud hem plaagt;
maar uw geluid verstaat hij niet,
o mijn beminde ruischend riet!

Nochtans, o ruischend ranke riet,
uw stem is zoo verachtlijk niet!
God schiep den stroom, God schiep uw stam,
God zeide; "Waait! . . ." en 't windtje kwam,
en 't windtje woei, en wabberde om
uw stam, die op en neder klom!
God luisterde . . . en uw droevig lied
behaagde God, o ruischend riet!

O neen toch, ranke ruischend riet,
mijn ziel misacht uw tale niet;
mijn ziel, die van den zelven God
't gevoel ontving, op zijn gebod,
't gevoel dat uw geruisch verstaat,
wanneer gij op en neder gaat:
o neen, o neen toch, ranke riet,
mijn ziel misacht uw tale niet!

O! 't ruischen van het ranke riet
weêrgalleme in mijn droevig lied,
en klagend kome 't voor uw voet,
Gij, die ons beiden leven doet!
o Gij, die zelf de kranke taal
bemint van eenen rieten staal,
verwerp toch ook mijn klachte niet:
ik! arme, kranke, klagend riet.
...

The rushes swayed beside a murmuring stream
Homer, Iliad XVIII, 576
Oh! the rustling of the slender reed!
I would I knew thy mournful song!
Whenever the wind doth pass thee by
And gently breathe upon thy stem,
Thou bendest, humbly bowing down,
Then risest up to humbly bow again
And sing, whilst bending, that sad song
That I so love, O slender reed!

Oh! The rustling of the slender reed!
How many a time have I sat down
Beside the silent water's edge
Alone and undisturbed by man,
And gazed at the rippling waves.
And touched thy tender stem
Whilst listening to that dear song
Thou used to sing, O rustling reed!

Oh! The rustling of the slender reed!
How many a man perceives thee not,
Nor listens to thy harmonious sounds.
He listens not and passes on
To where his heart enticeth him,
To where the sound of chinking gold allures;
But thy sweet sound he understandeth not,
Oh my beloved rustling reed!

And yet, thou slender rustling reed,
Thy voice is not to be despised!
God made the stream, God made thy stem,
God said, "Oh, come thou little breeze" -
And the breeze came and fluttered round
They stem, making it rise, then bend.
God listened, and they mournful song
Was pleasing to Him, rustling reed!

Ah no, thou slender rustling reed,
My soul despiseth not thy song:
My soul that from God Himself
At His command received the gift
To understand thy rustling song
Whenever thou dost rise or bend:
Oh no, oh no, thou slender reed,
My soul despiseth not thy song!

Oh! The rustling of the slender reed,
Let it resound in my sad song,
And lamenting come before Thy Throne,
O Thou Who gavest life to both!
Thou, Who lovest the mournful song
Of a tapering reed, reject Thou not
My sad complaint, for I, too, am
A poor, lamenting, sickly reed!
...

krinklende winklende waterding,
met 't zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op 't waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel,
al zie 'k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zoo wel,
al zie 'k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe ?
Gij loopt over 't spegelend water klaar,
en 't water niet méér en verroert
dan of het een gladdige windtje waar,
dat stille over 't waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zegt mij dan, —
met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die 't mij zeggen kan: —
Wat schrijft en wat schrijft gij zoo zeer?
Gij schrijft, en 't en staat in het water niet,
gij schrijft, en 't is uit en 't is weg;
geen Christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn 't visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn 't kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn 't keikes of bladtjes of blomkes zoet,
of 't water, waarop dat ge drijft?
Zijn 't vogelkes, kwietlende klachtgepiep,
of is 'et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep,
of is het u, schrijverken, zelf ?
En 't krinklende winklende waterding,
met 't zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink,
en 't bleef daar een stondeke staan:
«Wij schrijven,» zoo sprak het, «al krinklen af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gaf,
één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zoo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nóg,
den heiligen Name van God!»
...

O croinklie crowlie watter-thingie,
croont wi beret sae bleck,
It's gret yer wee heid's ay sae springie
as ye scrieve tae sick effeck!
Ye leeve an ye muive and ye gang sae swith,
though wi fient an erm or leg;
ye birl wi sick an eident pith,
though without an ee - whit a geg!
Whit wiz ye, whit wur ye, whit'll ye be?
Wull ye no spell it oot, ma dear?
Wi yer braw wee skinklin heid ajee,
whit maks ye scrieve an steir?
Ye traivel owre the glessy watter
wi nae mair runkle therr
nor whit a fuff o win micht shatter,
ye pitter-patterer!
O scrievers, scrievers, spik tae me then,
twinty o ye, nae doot,
tell me, wan o ye, jist wan ye ken,
what scrievers ur scrievin aboot?
Ye scrieve, an the watter losses it,
ye scrieve sae gleg, an it's gane;
nae Christian comes up an endosses it:
och scriever, ye tell me nane!
Ye scrieve aboot wee fush, zat it?
Ye're a scriever o the sproats?
Scrieve stanes, leafs, flooers, ye'er at it?
Scrieve whaur yer boady floats?
Scrieve burds that chirm an cheep an peep,
or the bew that's owre awthing
ablow, abune leaming sae deep -
or is it yersel ye're scrieving?
An the croinkie crowlie watter-thingie
croont wi beret sae bleck
heezed up its lugs wi a braw flingie
an pit its birl oan the sneck:
‘We're scrievin,' it sayed, ‘in oor croinklie way,
whitever oor Maister telt us,
oor maker, oor dominie, tae scrieve an tae say,
the wan bit lear he selt us:
we scrieve, an kin je no jaloose,
or ur ye thick as a brod?
We scrievem re-scrieve, scrieve richt roose
The haly name o God!'
...

Cant. II, 1
Ik ben een blomme
en bloeie vóór uwe oogen,
geweldig zonnelicht,
dat, eeuwig onontaard,
mij, nietig schepselken,
in 't leven wilt gedoogen
en, na dit leven, mij
het eeuwig leven spaart.

Ik ben een blomme
en doe des morgens open,
des avonds toe mijn blad,
om beurtelings, nadien,
wanneer gij, zonne, zult,
heropgestaan, mij nopen,
te ontwaken nog eens of
mijn hoofd den slaap te biên.

Mijn leven is
uw licht: mijn doen, mijn derven,
mijn' hope, mijn geluk
mijn éénigste en mijn al;
wat kan ik, zonder u,
als eeuwig, eeuwig sterven;
wat heb ik, zonder u,
dat ik beminnen zal?

'k Ben ver van u,
ofschoon gij, zoete bronne
van al dat leven is
of immer leven doet,
mij naast van al genaakt
en zendt, o lieve zonne,
tot in mijn diepste diep
uw aldoorgaanden gloed.

Haalt op, haalt af! . . .
onbindt mijne aardsche boeien;
ontwortelt mij, ontdelft
mij! . . . Henen laat mij, . . . laat
daar 't altijd zomer is
en zonnelicht mij spoeien
en daar gij, eeuwige, ééne,
alschoone blomme, staat.

Laat alles zijn
voorbij, gedaan, verleden,
dat afscheid tusschen ons
en diepe kloven spant;
laat morgen, avond, al
dat heenmoet henentreden
laat uw oneindig licht
mij zien, in 't Vaderland!

Dan zal ik vóór . . .
o neen, niet vóór uwe oogen
maar naast u, nevens u,
maar in u bloeien zaan;
zoo gij mij, schepselken,
in 't leven wilt gedoogen;
zoo in uw eeuwig licht
me gij laat binnengaan!
...

Canto II, 1
I am a flower
and bloom before your eyes,
o mighty blazing sun,
steadfast eternally,
who'll spare me, creature, in
my little earthly life,
and will hereafter grant me
life in eternity.

I am a flower,
and in the morning open,
at eve I close my leaf,
so that alternately,
whenever you, o sun,
will rise again and stir me,
I may awake once more
or yield my head to sleep.

My life is in
your light: my work, my wanting,
my hope, my happiness,
my only and my all;
what is there without you,
but ever, ever dying,
what have I without you
to love with all my soul?

I'm far from you,
although you, sweetest spring
of everything that lives
or from which life does flow,
yet come so close to me
and send, o dearest sun,
into my deepest deep
your all-pervading glow.

Lift, undo! . . .
untie my earthly fetters;
uproot me, and unearth me! . . .
hence, o let me, there
where always summer reigns
and sunlight let me hasten,
and where, eternal, one,
all-fairest flower you stand.

Let all the things
be past, and gone, departed,
that still divide us now,
like chasms between us stand;
let morning, evening, all
that's fleeting, flee now from me,
let me your endless light
behold, in Heaven's land!

Then I'll before . . .
o, not before your eyes,
but by you, near to you,
but in you blossom soon;
if in that life you'll let
me, creature, have my being,
if your eternal light
you'll let me enter then.
...

Herinnering aan Beethoven's Septuor
't Er viel 'ne keer een bladjen op
het water
't Er lag 'ne keer een bladjen op
het water
En vloeijen op het bladje dei
dat water
En vloeijen dei het bladjen op
het water
En wentelen winkelwentelen
in 't water
Want 't bladje was geworden lyk
het water
Zoo plooibaer en zoo vloeijbaer als
het water
Zoo lyzig en zoo leutig als
het water
Zoo rap was 't en gezwindig als
het water
Zoo rompelend en zoo rimpelend
als water
Zoo lag 't gevallen bladjen op
het water
En m' ha' gezeid het bladjen ende
'et water
't En was niet 't een een bladje en 't an-
der water
Maer water was het bladje en 't bla-
dje water
En 't viel 'ne keer een bladjen op
het water
Als 't water liep het bladje liep
als 't water
Bleeft staen, het bladje stond daer op
het water
En rees het water 't bladje rees
en 't water
En daelde niet of 't bladje daelde
en 't water
En dei niet of het bladje dei 't
in 't water
Zoo viel der eens een bladjen op
het water
En blauw was 't aen den Hemel end'
in 't water
En blauw en blank en groene blonk
het water
En 't bladje loech en lachen dei
het water
Maer 't bladje en wa' geen bladje neen
en 't water
En was nie' méér als 't bladjen ook
geen water
Myn ziele was dat bladjen: en
dat water? -
Het klinken van twee harpen wa'
dat water
En blinkend in de blauwte en in
dat water
Zoo lag ik in den Hemel van
dat water
Den blauwen blyden Hemel van
dat water!
En 't viel 'ne keer een bladjen op
het water
En 't lag 'ne keer een bladjen op
het water.

ІΧΦΟΥΣ ΕΙΣ ΑΕΙ
...

Remembering Beethoven's Septet
A little leaf once fluttered down
to t' watter
A little leaf once floated down
to t' watter
And flowing on t' little leaf
cam' t' watter
And it were flowing, t' little leaf,
on t' watter
And theer it twirled and swirled about
i' t'watter
For now that leaf were well-nigh t' same
as watter
And theer it mickle-trickled just
like watter
And theer it dandled-dawdled just
like watter
And theer it skittle-scuttled just
like water
And theer it ripple-ruffled just
like watter
That little ligging fallen leaf
on t' watter
Until tha could ha' said that t' leaf
and t' watter
Weren't one of 'em a leaf, and t' oth-
er watter
But t' watter now were leaf, and t' leaf
were watter
A little leaf once fluttered down
to t' watter
When t' watter flowed, t' leaf flowed and all.
when t' watter
Were still, then t' leaf lay just as still
on t' watter
When t' watter rose, t' leaf rose along
wi' t' watter
When t' watter fell, t' leaf fell as sharp
as t' watter
What t' watter did, t' leaf did and all
i' t' watter
This leaf it fluttered any road
to t' watter
And t' sky were blue and it were blue
i' t' watter
One glistening gleam o' blue and green
were t' watter
And t' leaf it laughed and wi' it laughed
all t' watter
But t' leaf it weren't no leaf now, it
were watter
And it were nobbut leaf, were all
that watter
That little leaf, it were my soul:
and t' watter?
A ringing o' two harps it were,
that watter
And glist'ning i' that gleaming blue
o' watter
I lay in Heaven in a sky
o' watter
In Heaven's blissful blue in all
that watter
A little leaf once fluttered down
to t' watter
A little leaf once floated down
to t' watter

ІΧΦΟΥΣ ΕΙΣ ΑΕΙ
...

Ik droome alreê van u, mijn kind,
en van de blijde dagen, de dagen,
dat samen wij, en welgezind,
vliegt dagen vliegt voorbij gezwind,
ons lief en leed gaan dragen.

Ik droome alreê van u, mijn kind,
noch late ik mij gelegen, gelegen
aan al dat aardsch en bitter smaakt,
dat 't lijf en 't lijf alleene raakt,
en daar de geest kan tegen.

Ik droome alreê van u, mijn kind,
gij hebt hem doorgestreden, gestreden
den nacht dien 's vijands booze hand
gespreid had om 't beloofde land:
gij zijt erin getreden.

Ik droome alreê van u, mijn kind,
en, ga ik langs de straten, de straten
daar heemlijk in mijn herte weunt
't gedacht, daar al mijn hope op steunt:
God zal u mij toch laten!
...

I dream e'en now of you my child,
of happy days when we two will
together and with tempers mild -
pass days, pass days in tempo wild -
we'll share times good and ill.

I dream e'en now of you my child,
And shall not be content, content
with earthly tastes that I detect
that feed but the body's element,
and that the spirit will reject.

I dream e'en now of you my child,
you've fought on through now, fought on through
the night that the devil's evil hand
had used to shroud the promised land:
it has admitted you.

I dream e'en now of you, my child,
and walk the streets, walk through and through,
since in my secret soul abides
the thought on which my sole hope rides:
that God will grant me you.
...

Waar zit die heldere zanger, dien
ik hooren kan en zelden zien,
in 't loof geborgen,
dees blijden Meidagmorgen?

Hij klinkt alom de vogels dood,
bij zijnder kelen wondergroot'
en felle slagen,
in bosschen en in hagen.

Waar zit hij? Neen, 'k en vind hem niet,
maar 'k hoore, 'k hoore, 'k hoore een lied
hem lustig weven:
het kettert in de dreven.

Zoo zit en zingt er menig man,
vroegmorgens op 't getouwe, om, van
goên drom, te maken
langlijdend lijwaadlaken.

De wever zingt, zijn' webbe deunt;
de la klabakt, 't getouwe dreunt;
en lijzig varen
de spoelen heen, in 't garen.

Zoo zit er, in zomer zoel,
een, werpende, op den weverstoel
van groene blâren,
zijn duizendverwig garen.

Wat is hij: mensche of dier of wat?
Vol zoetheid, is 't een wierookvat,
daar Engelenhanden,
onzichtbaar, reuke in branden.

Wat is hij? 't Is een wekkerspel,
vol tanden fijn, vol snaren fel,
vol wakkere monden,
van sprekend goud, gebonden.

Hij is . . . daar ik niet aan en kan,
een' sparke viers, een' boodschap van
veel hooger' daken
als waarder menschen waken.

Horkt! Langzaam, luide en lief getaald,
hoe diep' hij lust en leven haalt,
als uit de gronden
van duizend orgelmonden!

Nu piept hij fijn, nu roept hij luid';
en 't zijpzapt hem ter kelen uit,
lijk waterbellen,
die van de daken rellen.

Geteld, nu tokt zijn taalgetik,
als ware 't op een marbelstik,
dat perelkransen,
van 't snoer gevallen, dansen.

Geen vogel of hij weet zijn lied,
zijn' leise en al zijn stemgebied,
bij zijnder talen,
nauwkeurig af te malen.

't En deert mij niet, hoe oud gedaagd,
dat hij den zangprijs henendraagt,
en, vogel schoone,
mij rooft de dichterkroone!

Want mensche en heeft u nooit verstaan,
noch al uw rijkdom recht gedaan,
o wondere tale
van koning Nachtegale!
...

Where sits that limpid singer
I can hear and seldom see
behind his screen of leaves
this glad morning in May?

He stuns the other birds
to silence with bold notes
that drop in wonder from his throat
in hedge and undergrowth.

Where is he? I can't find him
but I hear, I hear, I hear
the song of joy he weaves -
it clatters down the streets.

Men sit like him and sing
before their looms when morning
comes and from good thread spin
long-lasting linseed-cloth.

The weaver sings, his frame shudders,
the shuttle keeps the beat,
the loom drones and the spools
move drawling through the woof.

So he sits in sultry Summer
and stretches his proud thread
of many colours on
the weaver's frame of leaves.

What is he? man or beast, joy
or sweet delight, a vessel
of incense where angels' hands
invisible burn many scents.

What is he? A clockwork toy
of fine teeth, fierce strings and
and a dapper mouth all wrapped
in speech that sounds like gold.

He is… what I can't reach,
a spark of fire, a message
from roofs much higher
than the boldest roofs of men.

Listen! Slow and loud
and lovely, a life, a zest
that sounds as from the depths
of a thousand organ-mouths.

Now piping fine, now screaming
loud it dribbles from his throat
like waterbubbles rattling
down the roof's thatched coat.

And now his rhythm bounces
off each note - long necklaces
of pearls gone dancing off
their strings on marble sound.

A master of his voice
he knows to counterfeit
the lilt, the manner and
the sweep of each bird's speech.

An old man knows no envy:
let him take the prize of song,
bird or beauty, and steal
the poet's crown from me.

For who will understand
and treasure the riches
it holds, the marvel-tale
of the sovereign nightingale.
...

Alre creature sake ende yerstigheit
Jan van Ruusbroec, Bruloft, bl. 108
o Wild en onvervalschte pracht
der bloemen, langs den watergracht!

Hoe geren zie 'k u, aangedaan
zoo ‘t God geliefde, in 't water staan!

Geboren, arg- en schuldeloos,
daar God u eens te willen koos,

daar staat ge: en, in den zonneschijn,
al dat gij doet is blomme zijn!

't Is wezen, 't geen mijne ooge aanziet,
't is waarheid, en g'en dobbelt niet;

en die door u mijn hert verblijdt
is enkel, zoo gij enkel zijt!

Hoe stille is 't! 't En verwaait med al
geen bladtje, dat ons storen zal;

geen rimpelken in 't lief gelaat
des waters, dat vol blommen staat;

geen wind, geen woord: rondom gespreid,
al schaduwe, al stilzwijgendheid!

Dan, diepe, diepe in 't water, blauwt,
half groen geblest, de hemelvaut;

en, priemend' hier en daar vergaat
een langgesponnen zonnedraad.

Hoe eerbaar, edel, schoone en fijn
kan toch eene enkele blomme zijn,

die, al med eens, en zorgloos, uit
de hand van heuren Schepper spruit!

Door Hem, en door geen menschenhand,
lag hier een nederig zaad geplant;

door Hem, op dezen oogenblik,
ontlook het, en dien troost heb ik,

dat, blomme, gij mij bidden doet,
en wezen zoo ik wezen moet:

aanschouwende en bevroedende in
elk uiterste einde 't oorbegin,

den grond van alles; meer gezeid,
maar nog niet al: Gods eerstigheid!
...

The essence and prime source of all creatures.
Jan van Ruusbroec, Bruloft
O wild and perfect harmony
of flowers along the water-way!

How glad I am to see you there
stand in garb God bid you wear!

Born to simple purity,
you stand where God willed you to be,

and there perform through sunlit hours
your simple task - just being flowers!

Pure being thus I see in you
and all you say to me is true;

and the joy which thrills through me
is one with your simplicity.

No leaf astir, so still the air,
peace and silence everywhere.

No ripple on the water face,
pellucid mirror of your grace!

No wind, no word, but far and wide
shade and peace on every side!

And, flecked with green, another sky
as deep below as heaven is high,

and over all the vista plays
a fan of sunny summer rays.

How holy, noble, lovely, fine
to see a simple flower shine,

so perfectly, so subtly planned
and fashioned by your Maker's hand!

By him, and not by man decreed,
First was sown a humble seed;

and now a flower complete I see,
and this same vision strengthens me;

you signal me a message true
and show what I myself must do,

remembering the simple trust
that, deep in all things, ever must

be hid the universal ground,
the everlasting God unbound!
...

Cypselus Apus
"Zie, zie, zie,
zie! zie! zie!
zie!! zie!! zie!!
zie!!!"
tieren de
zwaluwen,
twee- driemaal
drie,
zwierende en
gierende:
"Niemand, die . . .
die
bieden den
stiet ons zal!
Wie? wie? wie??
wie???"

Piepende en
kriepende,
zwak en ge-
zwind;
haaiende en
draaiende,
rap als de
wind;
wiegende en
vliegende,
vlug op de
vlerk,
spoeien en
roeien ze
ringsom de
kerk.

Leege nu
zweven ze, en
geven ze
bucht;
hooge nu
hemelt hun'
vlerke, in de
lucht:
amper nog
hoore ik . . . en,
die 'k niet en
zie,
lijvelijk
zingen ze:
"Wie??? wie?? wie?
wie . . ."
...

Cypselus apus
"See, see, see,
see! see! see!
see!! see!! see!!
see!!!"
hear hear these
weeping swifts
twice or thrice
three,
sweeping and
weeping there:
"Do we see . . .
see
anyone
we can't flee?
We, we? we??
we???"

Peeping and
cheeping, lithe
and disci-
plined;
wheeling and
reeling as
quick as the
wind;
lifting and
drifting
so swift on the
wing,
going and
rowing round
spires they
swing.

Down they are
gliding, soon
widening their
flight;
skyward are
waving their
wings in the
height:
scarcely I
hear these . . . I
no longer
see,
singing still
vividly:
"We??? we?? We?
We . . ."
...